Zondag 17 maart 2013 – Waardevolle notities

Toen mijn moeder zwanger was van mijn broertje, hield ik een babyboek bij. Ik was toen elf en schreef veel (dagboeken, verhalen, etc.). Ik wilde dat boek dan later aan mijn broertje of zusje geven. Ik kocht een dik notitieboek zonder lijntjes en beplakte de kaft met knaloranje/groen/geel bont… Achteraf een hele slechte keuze, maar destijds was ik nogal bezig met stofjes en ik vond dat toen leuk. Dus het boek is wel echt á-la-Lisa gemaakt. Daarbij komt dat ik tijdens de zwangerschap babysokjes had gekocht als cadeautje voor mijn moeder, en deze later aan een touwtje aan het babyboek heb gehangen.

Het werd een dagboek waarin ik alles bijhield over die periode. Over wat ik zelf meemaakte, maar ook over het babykamertje dat behangen en geschilderd werd, over mama’s groeiende buik en over dat ik zo nieuwsgierig was naar mijn toekomstige broertje of zusje. Ik had al een zus, dus stiekem wilde ik dolgraag een broertje. Een jongetje is toch heel anders dan een meisje en dat leek me hartstikke leuk.
De nacht waarin Paul (thuis) geboren werd herinner ik me nog goed. Juliëtte en ik zaten vol spanning te wachten. Ik schreef ter plekke nog het babyboek bij. Ik weet nog dat de kraamverzorgster ons kwam halen en zei: “Kom kijken, de baby komt hoor!”
Toen het moment daar was en bleek dat ik een broertje had gekregen, kon ik mijn blijdschap niet op. Met grote letters kalkte ik in het babyboek: Het is er! Het is een jongetje! Ik heb een broertje!

En nu is hij alweer twaalf jaar oud. Een brugpiepertje met een beugel.
Paul zei laatst dat hij graag eens foto’s en filmpjes wilde zien van toen hij klein was. En dat bracht me op een idee. Hij had het babyboek dat ik gedurende vier jaar bijgehouden heb nog nooit gezien.
Omdat ik het babyboek zo lang regelmatig heb bijgewerkt, valt het boek van ellende bijna uit elkaar. Erg zonde. Maar wat er in staat is wel echt goud waard, al zeg ik het zelf. Best grappig ook, met mijn kinderhandschrift, gelpennen in allerlei kleuren, tekeningetjes en veel foto’s. Ik heb wel echt alles beschreven (met bijbehorende data), vanaf 6 maanden zwangerschap tot het moment dat Paul zes jaar werd. Maar met name de eerste twee/drie jaar zijn uitgebreid beschreven. Zijn hele ontwikkeling staat erin; wanneer hij begon te praten en welke woordjes hij kende, wanneer hij kon staan, lopen, fietsen. Hoe hard hij kon gillen en hoe irritant ik dat soms vond. Maar ook hoe lief hij was en hoe trots ik op hem was.

Aan het einde van het boek heb ik een paar bladzijden gevuld met grappige uitspraken die Paul heeft gedaan. Dit weekend heb ik ze gierend van het lachen voorgelezen aan mijn ouders. Wat ben ik blij dat ik destijds besefte hoe waardevol die uitspraken waren. En dat ik ze opgeschreven heb.

Zo liep Paul toen hij 3 jaar was met een speelgoedhamertje door het trappenhuis. Mijn vader waarschuwde: “Laat ik niet zien dat je daarmee op de muren slaat, hoor.”
Paul antwoordde toen: “Maar dat zag jij niet…”

Of het moment waarop Paul ooit vertelde: “Jongens zijn sterker, meisjes zijn slimmer.” Mijn reactie daarop was: “Nou, ik ben ook best sterk hoor,” waarop Paul direct zei: “Ja, nee, maar bij ons is het omgekeerd. Jij bent sterker, en ik slimmer.”

Toen Paul vier was, kwam hij met Kerst binnen met een speelgoedgeweer, en toen zei ik: “Paul, met Kerstmis is het vrede op aarde hè, dan kun je niet binnenkomen met een geweer.” Waarop Paul diep zuchtte en zei: “Maar Lisa, ik vecht voor de vrede. En je kunt niet vechten voor de vrede als je geen wapens hebt!”

Paul: “Wat is all… allergisch?”
Mama: “Dat je ergens niet tegen kunt. Dan word je ziek, of krijg je pukkeltjes.”
Paul: “Of je gaat dood.”
Mama: “Nou, dat gebeurt niet zo vaak hoor, maar het zou kunnen.”
Paul: “Ik ben allergisch voor brand.”

Gisteren heeft Paul genietend in zijn babyboek zitten lezen. Hij vond het zo leuk. Op een gegeven moment zei hij, na heel wat foto’s van ons samen te hebben bekeken: “Hé Lies, ik lijk eigenlijk best wel op jou.”
En dat is inderdaad zo, dat zie ik zelf ook. Ik was destijds ongeveer even oud als Paul nu is, en de gelijkenissen zijn duidelijk. Terwijl Paul als baby juist veel op Juliëtte leek.
Het was leuk om te zien dat Paul er zoveel plezier in had om het boek te lezen. Het is precies wat ik voor ogen had toen ik als elfjarige het boek begon. Het is precies waarom ik alles zo keurig bijhield, en waarom ik altijd vond dat de mooiste foto’s in het babyboek geplakt moesten worden.
Nu is het voor Paul. Zijn babyboek.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Zondag 17 maart 2013 – Waardevolle notities

  1. Fa schreef:

    Heel mooi Lies! Leuke foto!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *