Als ik ‘Toscane’ zeg, dan zeggen jullie natuurlijk: zon! Of: warmte. In ieder geval geen ‘regen’, toch? Moet je voor de grap eens raden wat ik -hier, nu, in Toscane- zie als ik naar buiten kijk… Ik herinner me ineens weer hoe ik met mijn volle gewicht op mijn koffer zat om die dicht te krijgen. En dat lag niet aan een grote hoeveelheid jassen, paraplu’s en vesten die ik erin had gestopt. Had ik achteraf gezien beter wel kunnen doen, maar goed.
Gisteren zou volgens de voorspellingen de warmste en mooiste dag van de week worden; volop zon en 29 graden. Het begon inderdaad veelbelovend. Het grootste gedeelte van de dag was het heerlijk weer en daar was ik dus ook naar gekleed. Het kwam niet eens in me op om een vestje mee te nemen toen ik ’s ochtends vertrok. Er stonden een paar leuke stadjes op de planning. Alleen al de route er naartoe was genieten, Toscane is zo mooi. Alles is even groen, zover het oog reikt. Ik ben al een paar keer eerder in dit deel van Italie geweest en het verveelt nooit.
’s Ochtends naar Monteriggioni geweest, daarna naar San Gimignano en uiteindelijk beland in het pittoreske Volterra, een leuke stad ergens bovenop de berg. Halverwege begon het te regenen, en toen liep ik daar in mijn zomerse outfit. Ja, best koud inderdaad. Het feit dat veel mensen naar me keken alsof ik niet helemaal goed bij mijn hoofd was, maakte het er niet gemakkelijker op. Maar hé, dit weer had ik ook niet bepaald verwacht toen ik ’s ochtends vertrok. Gelukkig werd het op een gegeven moment wel droog. En we hebben al een paar hele mooie dagen gehad hoor, dus het wisselt elkaar af.
Een aantal dagen geleden ben ik in Florence geweest. Het was prachtig weer die dag en dat maakte de stad nog mooier dan hij al is. In de ‘Duomo'(zie foto’s hieronder) heb ik kaarsjes opgestoken. Eentje voor mijn oom, Marcel, die vorig jaar is overleden. Eentje voor de vader van Anke, die ongeneeslijk ziek is (en ook promyelocyten leukemie heeft gehad). Ik ken hen niet persoonlijk, maar dat maakt me niet uit. En eentje voor Maartje, die lymfeklierkanker heeft en middenin haar chemokuren zit.
Het was heerlijk slenteren door het mooie Florence. Veel leuke straatjes met de typische gekleurde houten luiken voor de ramen, gezellige terrasjes en restaurantjes. Daarnaast kan ik me altijd erg vermaken met alle mooie winkels. Ik bedoel, Italië is een heus walhalla waar het kleding, schoenen en tassen betreft. En ik ben toch wel een sucker als het daarom gaat.
Ik vind het leuk om te zien hoe al die Italianen de straat op gaan. Vrouwen op de hoogste hakken en met gestylede kapsels, mannen in mooie kleding en een modieuze zonnebril op hun neus. Sommige anderen dragen juist weer hele typische of gekke combinaties, waarvan ik het knap vind dat ze het durven. Het leuke is dat het hier in Italië allemaal kan. In Nederland is het veel saaier, echt het ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-gehalte. Maar ja, zo ben ik stiekem dan ook wel weer een beetje. Ik ga echt niet op stiletto’s de winkelstraat in, hoe graag ik dat ook zou willen. Dat is toch pure zelfmarteling, kom op zeg. Nog afgezien van het feit dat elke Nederlander me voor gek zou verklaren. Dat bedoel ik dus. In Italië kun je zoiets doen zonder dat iemand ervan opkijkt, terwijl in Nederland iedereen je raar zou vinden.
Zo zijn er wel meer verschillen. Neem de Italiaanse mannen, die ongegêneerd staren naar alles wat vrouwelijk is. Of iets in je oor fluisteren terwijl ze langslopen. Of een chocolade hartje op je ijsje doen, en eraan toevoegen: “Juste forre you…”
Je zou het bijna een cultuurshock kunnen noemen.
Het is inmiddels weer helemaal droog geworden buiten, dus ik houd ermee op. Het is hoog tijd voor een lekker Toscaans wijntje. Heerlijk, vakantie.
Lekker aan het genieten, lees ik. Heerlijk!! Goed bezig Lies :)