Dinsdag 4 juni 2013 – Dokter Google

Gisteren heb ik iets ontdekt. Ik ben erachter gekomen dat ik wel degelijk in paniek kan raken, dat ik van het ene op het andere moment heel bang kan zijn voor mijn gezondheid.
Het gebeurde gisteren plotseling. En dat allemaal doordat ik iets heel doms deed. Ik heb de allergrootste fout gemaakt die je als patiënt maar kunt maken: ik heb gegoogeld. Gegóógeld!! What was I thinking? Ik had beter moeten weten en het ergste is… ik wist het ook. Ik weet het heel erg goed zelfs! Vaak genoeg hoor ik mezelf tegen zwangeren zeggen: “Nee, je moet niet googelen hoor. Op internet staan altijd de engste dingen en daar word je vaak onterecht heel ongerust van. Nee, googelen, doe dat maar niet.”
En wat doe ík?! Ik góógle. Ik was ook zo’n patiënt die even op zoek ging naar informatie, en daar gigantisch ongerust van is geworden. En als die ongerustheid er eenmaal is, kun je niet meer terug. Wat had ik spijt.

Het begon toen ik gistermiddag voor de lol even inlogde in het patiëntportaal van het LUMC. Ik bekeek mijn labuitslagen van de policontrole in april. Daar ergens zag ik een notitie staan waarvan ik de betekenis niet geheel begreep. Aanwezigheid van bepaalde cellen… Oké, dacht ik, nog nooit van gehoord, wat zijn dat voor cellen? En toen dacht ik: wacht, ik zoek het even op. Eigenlijk gewoon pure nieuwsgierigheid.
En daar ging het mis.
Het enige wat ik tegenkwam was narigheid. Allemaal ellende die ik helemaal niet wilde lezen, laat staan hébben. Want dat ging er toen door mijn hoofd. Het maakte niet uit wat ik intypte, ik kwam steeds op een bepaalde vorm van leukemie uit. Of die cellen ook ‘normaal’ konden zijn, was niet eens te vinden. En als je maar lang genoeg leest, draai je vanzelf door. Van het ene op het andere moment sloeg de paniek toe.
Ik zat in tranen achter de laptop. Er schoot van alles door mijn hoofd. Weer kanker… Ik weet niet of ik dit nog een keer aankan. Het was ook eigenlijk te mooi om waar te zijn, gewoon weer een normaal leven hebben na alles wat ik heb meegemaakt; dat was natuurlijk ook niet realistisch. Hoe heb ik dat al die tijd kunnen denken?

Ik wist even niet zo goed wat ik moest met al deze rottige informatie, me tegelijkertijd realiserend dat het misschien wel helemaal niet op mij van toepassing was. Als er iets niet goed zou zijn, zou ik toch gebeld zijn? Mijn hematoloog moet het gezien hebben. Toch gingen mijn gedachten met me aan de haal. Alles zag ik opeens weer instorten. Hoofdschuddend besloot ik het internet af te sluiten en iets anders te gaan doen, maar het kwaad was al geschied. Het voelde alsof er al een diagnose was gesteld.

Ik heb herhaaldelijk tegen mezelf gezegd dat er waarschijnlijk niets aan de hand was, dat ik de informatie nota bene op internet (!!!) had gelezen en dat ik dat ook nooit had moeten doen. Maar ik kwam niet meer van alle nare gedachten af. Ik was bang en ongerust geworden.
Uiteindelijk heb ik mijn hematoloog maar een mailtje gestuurd. Hij was de enige die mijn ongerustheid kon wegnemen. En dat heeft hij ook gedaan. Hij schreef dat de aanwezigheid van die cellen normaal was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken.
Dat was genoeg. Meer had ik niet nodig. Het zit nog steeds goed, ik ben nog steeds gezond en ik heb nog steeds een toekomst. Ik kon weer rustig ademhalen.
Maar jeetje, ik heb een stukje paniek van mezelf gezien waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Ik raak niet snel in paniek, ben ook nooit echt bang geweest dat ik opnieuw ziek zou worden, maar nu draaide ik helemaal door. En alleen maar omdat ik zo stom was om even iets te googelen… Ik vind het zo dom van mezelf, dat het gewoon gênant voelt.
De dankbaarheid is echter ineens weer heel groot nu ik weet dat er niets met me aan de hand is. Je realiseert je dat je eigenlijk weer gewoon op de automatisch piloot leeft, alsof het vanzelfsprekend is. Maar dan gebeurt er iets waardoor je bang wordt en is er niets meer van die vanzelfsprekendheid over. Dan word je weer even met beide benen op de grond gezet.

Ik heb wel geleerd van deze fout. Ik denk tegelijkertijd dat het als zorgverlener erg makkelijk is om te zeggen dat patiënten niet moeten googelen. Zelf heb ik het ook vaak genoeg gezegd, maar misschien realiseerde ik me niet genoeg hoe lastig het is voor patiënten. Mensen willen namelijk weten wat ze mankeren of een antwoord vinden op hun vraag. En wel direct. Feitelijk hoop je geruststelling te vinden, maar het probleem is dat je dat niet krijgt.
Ik heb nu aan den lijve ondervonden wat het internet teweeg kan brengen en hoe moeilijk het is om alle overhoop gehaalde gedachten weer in het gareel te krijgen.
Dokter Google doet uiteindelijk meer kwaad dan goed…

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *