Woensdag 25 september 2013 – Terug in het Spaarne

De afgelopen 2 weken heb ik spreekuur gedaan op de polikliniek in het Slotervaart Ziekenhuis. En inmiddels zit ik op de verloskamers in het Spaarne Ziekenhuis, voor de komende 4 weken. Daarna alleen nog mijn eindstage van 9 weken en dan ben ik klaar.
Ik had veel zin in mijn stage in het Spaarne. Het is 4 jaar geleden dat ik daar voor het laatst stage liep, ongeveer 4 maanden voordat ik ziek werd. Vervolgens werd ik in datzelfde ziekenhuis opgenomen en kreeg daar de diagnose die mijn hele leven veranderde. Lang heb ik er natuurlijk niet gelegen, want ik ben dezelfde avond nog naar het LUMC vervoerd. Maar toch denk ik er altijd aan als ik in het Spaarne ben. Daar is het allemaal begonnen.

Afgelopen maandag begon ik daar met mijn stage. Ik wilde me voorstellen aan de verloskundige (in de veronderstelling dat ze me niet meer zou kennen), maar toen ze me zag zei ze: “Héé, bekend gezicht!”
Ik stond echt perplex. Haar reactie had ik nooit verwacht. Ik heb daar destijds maar 2 weken stage gelopen.
Dat het alweer 4 jaar geleden is dat ik er voor het laatst was, kon ze zich bijna niet voorstellen. “Ik herkende je naam al. Voor mijn gevoel was je hier een jaar geleden nog. Jij woont toch dichtbij het ziekenhuis?”
“Ja, Heemstede.”
“Zie je! Ik kan me jou gewoon goed herinneren.”
Wat een leuke binnenkomer dit. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik verwacht ook niet van mensen dat ze me onthouden, daarvoor ben ik vaak te kort op een stageplaats. In het Lucas Andreas heb ik zelfs in anderhalf jaar tijd vier keer stage gelopen op de verlosafdeling, en ik heb me alle vier de keren opnieuw moeten voorstellen. Daar was het steeds: “Hoi, en jij bent..?”
Ik voelde me nu wel weer heel welkom, en dat is toch wel erg leuk…

Ik doe deze stage fulltime. Voor het eerst sinds mijn ziekte overigens… Vooralsnog gaat het prima. Ik moet eerlijk toegeven dat ik sinds ik ben begonnen met hardlopen (ik houd het nu 3 minuten vol, het is nog steeds verschrikkelijk), veel meer energie heb. Ik lig aan het einde van de dag niet uitgeteld op de bank. Ik heb zelfs energie over als ik uit het ziekenhuis kom. Voor mijn gevoel is er momenteel weinig verschil met hoe ik vóór mijn ziekte was. Ongelooflijk gewoon…
Ik heb er nu 3 dagen op zitten. Gisteren kwam ik een vriendin tegen, die als verloskundige in Hoofddorp werkt. Zij was in het Spaarne voor een poliklinische bevalling en ik hoorde haar toevallig praten op de gang. Grappig om elkaar daar tegen te komen.

Vanochtend heb ik een leuke bevalling gedaan. ’s Middags ging er nog iemand bevallen, maar dat was eigenlijk een patiënt van de arts-assistent. Hij moest alleen op een gegeven moment naar de OK, dus bleef ik even bij haar. Dat was rond 12:30 uur. Uiteindelijk was hij op tijd terug om de bevalling te doen (helaas voor mij…). Maar omdat ik de hele tijd bij die vrouw had gezeten en het niet goed voelde om weer weg te gaan, besloot ik erbij te blijven totdat het kind geboren zou zijn.
Uiteindelijk duurde het nogal lang en heeft de arts-assistent de superviserend gynaecoloog erbij gehaald, waarna besloten werd tot een vacuümextractie. Rond 15:00 uur werd het kind geboren. Daarna heb ik snel even geluncht.
“Zo Lisa,” zei de gynaecoloog die ik trof in de gang, “heb je al iets gegeten? Voordat je gestrekt gaat…” Hij klapte op zijn wangen. “Je ziet nogal bleekjes.”
“O ja?” Ik zie altijd een beetje bleekjes, op een of andere manier.
“Ja, gaat-ie wel goed? Saturatie goed en zo?”
Wat een treffend grapje zeg, in mijn geval. “Ja hoor, alles goed met mij. Saturatie ook. En ik heb net twee boterhammen gegeten.”
“Nee oké, dan is het goed.”
Ach, dokters…

Ik heb het erg naar mijn zin in het Spaarne. Ik zou het wel leuk vinden om hier ooit te werken… Maar voorlopig even in een praktijk denk ik, ervaring opdoen.
Over 2 weken trouwens weer een beenmergpunctie in het LUMC. Mijn andere ziekenhuis ;)

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *