Donderdag 16 januari 2014 – De eindstreep

En dan is het eindelijk zover. Ik mag mijn CGI doen, het ‘Criterium Gericht Interview’. Het laatste mondeling examen van de opleiding. Ik ga er als student heen, en kom misschien wel als verloskundige terug… De eindstreep ligt voor mijn voeten, ik hoef er alleen nog maar overheen te stappen. Maar dan moet ik wel even mijn CGI halen.
Man, wat ben ik zenuwachtig. Drie dagen lang heb ik me voorbereid. Ik heb allerlei informatie opgezocht en uit mijn hoofd geleerd, maar heb geen idee wat voor vragen ik ga krijgen. Wat ik in ieder geval weet, is dat ik mijn eigen handelen moet kunnen verantwoorden en moet aantonen dat ik er klaar voor ben om zelfstandig aan het werk te gaan.

Ik realiseer me ineens hoe snel de afgelopen maanden zijn gegaan. Op 27 december heb ik mijn eindstage met goede beoordeling afgerond. Hoewel ik graag even rust had willen nemen (ook omdat ik in mijn laatste stageweek grieperig was geworden), was daar simpelweg geen tijd voor. Ik moest hard aan de slag met mijn portfolio, het belangrijkste document van de opleiding, dat ik op 6 januari moest inleveren.
In mijn portfolio beschrijf ik mijn ontwikkeling aan de hand van alle beroepsgerelateerde competenties, en aangezien dit mijn laatste portfolio betrof moest ik aantonen competent en startbekwaam te zijn. Dit alles vergezeld van de nodige bewijslast (beoordelingen, feedback, cijfers, etc.).
De volledige kerstvakantie heb ik me zo’n beetje als kluizenaar gedragen en er hard aan gewerkt. Ik moest en zou een voldoende krijgen, want anders zou ik mijn CGI niet mogen doen en dus deze maand niet afstuderen.

Ondanks de nodige stress, vermoeidheid, alle ‘ik-ben-er-zo-verschrikkelijk-klaar-mee’-buien, en tussen het hoesten en niezen door, heb ik dit achtste en tevens laatste portfolio op de afgesproken datum ingeleverd. Terwijl twee docenten zich erover zouden buigen, begon voor mij het wachten. Mijn moeder maakte al plannen voor een afstudeer-etentje, en mijn vader bleef maar zeggen dat ik echt wel zou slagen. Ik daarentegen bleef maar roepen dat het ook een onvoldoende kon worden, omdat ze zo streng zijn…omdat er zoveel eisen aan gesteld worden…omdat het misschien toch nog niet goed genoeg zou zijn…omdat… nou ja, ik bedacht van alles. Alles om mezelf in te dekken. Het kon nog misgaan, de buit was nog niet binnen. En als iedereen er dan ook nog van uitgaat ‘dat je toch wel slaagt’, wordt de druk alleen maar hoger.
En toen was daar eindelijk het verlossende mailtje: ik had een voldoende. Godzijdank. Het CGI, het laatste mondeling examen, stond gepland voor twee dagen later, op 16 januari.

En dan is het ineens de 16^e. Misschien wel de allerlaatste dag als verloskundige in opleiding. Een heuglijke dag in dat geval. Het enige wat ik eigenlijk wil, is dat deze dag heel gauw om is. Ik heb mijn CGI pas om 14:15 uur, en de zenuwen zijn lichtelijk slopend. 
Eenmaal lopend door de gang naar de Verloskunde Academie zeg ik tegen mezelf: “Ik kan dit. Zelfverzekerd zijn. Ik kan dit. Ik heb de eindstreep gehaald, dit haal ik ook.”
Aan een tafel in de gang wacht ik tot ik word binnengehaald. Op de deur zie ik een briefje hangen met: CGI-gesprek, stilte graag. Het wachten is het ergste. Gelukkig komt er een jaargenoot langs die ook studievertraging heeft opgelopen, en even een praatje komt maken. “Succes zometeen! Enne… ik hoor het wel!”

Dan word ik binnengehaald. Er staat een cameraatje op me gericht, omdat het CGI-gesprek wordt opgenomen. De twee docenten die mijn portfolio hebben beoordeeld (waaronder mijn studieloopbaanbegeleider), zitten klaar om hun vragen op me af te vuren. “Zullen we maar beginnen?”
“Ja, laten we dat maar doen.”
Oké, dit is het dan. Mijn CGI is van start gegaan.
Een half uur lang word ik ondervraagd over verschillende casus die ik in mijn portfolio heb beschreven. “Op basis waarvan heb je die beslissing genomen?”, “Waarom heb je er niet voor gekozen om het anders op te lossen?”, “Had je er niet beter aan gedaan om…”,  “Vind je zelf dat je goed hebt gehandeld in deze casus?”, “Hoe zou je het in de toekomst anders kunnen doen?”, “Kun je een concreet voorbeeld noemen waarmee je aantoont dat je…?”
Gelukkig is op een gegeven moment de tijd om.
“Nog één laatste vraag Lisa… Waarom moeten wij jou laten gaan?”
En daar kan ik eigenlijk maar één antwoord op geven: “Omdat ik er klaar voor ben.” Ik hoor het mezelf zo overtuigend en zelfverzekerd zeggen, dat ik ook zeker weet dat het echt zo is. Ik ben er klaar voor.

Tien minuten lang moet ik op de gang wachten, terwijl de twee docenten samen tot een oordeel komen. Ik sta een beetje zenuwachtig te leunen tegen de pilaar op de gang, omdat er een grote groep eerstejaars studenten rondhangt en alle stoelen bezet zijn. Ik hoor mezelf af en toe diep zuchten. Zal ik geslaagd zijn?

Als mijn studieloopbaanbegeleidster me binnenhaalt, weet ik niet zo goed hoe ik het heb. Alles in mij schreeuwt: kom op, zeg het!!!
“We gaan je feliciteren,” zegt ze lachend.
Het is me gelukt, ik heb het gehaald. Met roodgloeiende wangen laat ik me feliciteren. Ik kan het bijna niet geloven.
“Meid, fantastisch. Hebben we je laten zweten?”
“Ja, best wel.”  
“We hebben het je niet makkelijk gemaakt, maar je hebt het goed gedaan. Zelf vonden we dat we een erg goed CGI hadden afgenomen!” lachen ze allebei.

Als we het lokaal verlaten, staat de groep eerstejaars studenten nog op de gang.“Dames, hier is onze nieuwe verloskundige!” roept mijn studieloopbaanbegeleider.
Wauw, wat klinkt dat gaaf. Ik ben verloskundige. Tenminste, zo goed als. Op vrijdag 24 januari word ik officieel beëdigd en ontvang ik mijn diploma. Maar niets staat dat nu nog in de weg.

Van leukemiepatiënt tot verloskundige, het is dus mogelijk. Ik ben afgestudeerd!!