Vrijdag 24 januari 2014 – Beëdigd als verloskundige

De eed van Hippocrates:

Ik zweer/beloof dat ik de verloskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens.
Ik stel het belang van de cliënt voorop en eerbiedig haar opvattingen.
Ik zal aan de cliënt geen schade doen.
Ik luister en zal haar goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de verloskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn verloskundige kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van verloskundige in ere houden.

“Dat beloof ik.”

Samen met een medestudent die ook afstudeert, mag ik dan eindelijk de eed afleggen en mijn diploma in ontvangst nemen. Wat een fantastisch gevoel. Dit alles omringd door mijn familie (ouders, zus, broer, opa en oma), die getuige zijn van dit voor mij heel belangrijke moment. Hier staande voel ik me trots. Het is me gelukt. Wat heb ik hier naar uitgekeken!
Mijn studieloopbaanbegeleider heeft een mooie, persoonlijke toespraak voorbereid. Ik krijg het ook geplastificeerd mee naar huis, samen met de groepsfoto die vorig jaar met al mijn jaargenoten is gemaakt. Die groepsfoto van mijn jaargang hangt inmiddels al een jaar ingelijst op de Verloskunde Academie bij alle andere foto’s van afgestudeerde verloskundigen.

Natuurlijk komt ook mijn ziekte even ter sprake. En het feit dat ik vanaf het moment dat het weer enigszins mogelijk was, mijn opleiding hervatte.
Achteraf kan ik stellen dat ik toen nog volop in mijn verwerkingsperiode zat en het eigenlijk te vroeg was. Het was geen makkelijke periode omdat ik tegen van alles en nog wat aanliep. Ik merkte dat ik mijn aandacht moeilijk bij de lessen kon houden, steeds maar aan het ziekenhuis dacht en me vaak onbegrepen voelde door mijn medestudenten. Ik kreeg te maken met allerlei tegenstrijdige gevoelens en twijfels. Ik herinner me het moment nog dat ik dacht: alles staat op losse schroeven, niks in mijn leven lijkt meer wat het was, ik ben mijn doelen kwijt. Ik heb me er zeker zorgen over gemaakt en snapte mezelf niet meer, maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat dit waarschijnlijk allemaal bij het verwerkingsproces hoorde -of zeg eigenlijk maar rouwproces, want dat was het. Ik ben daarom ook gewoon doorgegaan, omdat ik geloofde dat ik wel weer ‘bij zinnen zou komen’ en alle tegenstrijdige gevoelens wel weer zouden verdwijnen. Bovendien kon ik voor mijn gevoel ook niet anders, want het leven ging toch door. Al vond ik dat niet altijd even makkelijk. Zoals ik dit in mijn boek ook heb beschreven.

En inderdaad, alles is goed gekomen. Niet alleen omdat ik er hard voor gewerkt heb, maar ook omdat ik de mogelijkheid heb gehad om de opleiding voort te zetten. Ik realiseer me heel goed dat ik veel geluk heb gehad. Aan mijn periode op de Intensive Care had ik van alles kunnen overhouden, waardoor ik mijn opleiding misschien niet had kunnen afmaken.
Grappig genoeg zei mijn studieloopbaanbegeleider na mijn CGI-gesprek: “In jouw hele portfolio schrijf je niets over je ziekte. Nou ja, misschien twee zinnetjes. Hoe komt dat? Speelt het geen rol meer, of…?” Maar het speelt zeker nog wel een rol. Het heeft mijn hele leven veranderd, dus in die zin speelt het elke dag nog een rol. Er gaat ook geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ziekteperiode denk. Dat gaat vanzelf. Het hoort bij mijn leven, en bij mijn studietijd. Ik praat er veel over met mijn moeder. We halen herinneringen op (‘weet je nog dat…’) en lachen om grappige situaties in het ziekenhuis, want die waren er ook. Maar we praten ook over alle heftige gebeurtenissen en over hoeveel geluk ik heb gehad.
Inmiddels is mijn leven weer op de rit, en kan ik gewoon fulltime werken. En nu ben ik ook eindelijk verloskundige. Nu écht. Officieel. Ik moet er nog een beetje aan wennen. Vanaf nu hoef ik er geen ‘in opleiding’ meer achteraan te zeggen.

Ik kan niet anders zeggen dan dat de studieloopbaanbegeleiders gezorgd hebben voor een feestelijke beëdiging. En dat terwijl dat normaal gesproken niet de bedoeling is bij een tussentijdse beëdiging (niet op het officiële moment in het studiejaar). Eigenlijk was het zelfs niet de bedoeling dat we mensen meenamen, maar gelukkig was er tegen ons gezegd dat dat wel mocht (“Dit gebeurt tenslotte maar één keer in je leven”). Ik was zo blij dat ik mijn familie mocht meenemen. Nog afgezien van mijn ziekte heb ik namelijk sowieso een lange weg moeten afleggen om te komen waar ik nu ben. Direct na de middelbare school heb ik in de zomervakantie in zes weken tijd mijn scheikundediploma gehaald, omdat ik anders niet mocht meeloten voor Verloskunde. Vervolgens werd ik twee keer uitgeloot en heb ik eerst een jaar Pedagogiek in Amsterdam gestudeerd, en daarna een jaar Verloskunde in België. In totaal heb ik dus bijna acht jaar gestudeerd om uiteindelijk dit diploma te behalen. Dan wil ik natuurlijk wel graag dat mijn familie erbij is als ik afstudeer. Er kwamen ook nog een paar studievriendinnen, wat erg leuk was (twee konden helaas niet). Al met al waren we nog met een behoorlijke groep, omdat mijn medestudent natuurlijk ook een aantal mensen had meegenomen. Erg gezellig dus, en feestelijk.
We hebben champagne gedronken, lekker gekletst, foto’s gemaakt, en ik heb de aanwezige docenten gedag gezegd. Toch wel gek als je ze hoort zeggen: “Het ga je goed, Lisa.” Want dan realiseer je je dat je ze niet meer ziet… Maar wellicht ooit nog op bijscholingen of iets dergelijks. Het wereldje van verloskundigen is niet zo groot.
Het was een raar gevoel mijn toegangsbadge te moeten inleveren en voor de laatste keer mijn opleiding te verlaten. Vijf en een half jaar heb ik daar gestudeerd en nu is het klaar. Ik ga beginnen aan mijn verloskundige carrière!

Bedankt voor alle leuke kaarten en de reacties op mijn vorige blog. Ik ben zeker van plan door te gaan met schrijven!