Het is wel een klein beetje zo dat ik, doordat ik nu werk, minder tijd overhoud om blogs te schrijven. Aan de andere kant moet ik toegeven dat ik die tijd hiervoor ook niet altijd had. Ik denk dat het er met name op neerkomt dat mijn leven niet meer dusdanig spannend is dat ik overal blogs aan kan wijden. Daarom heeft dit nieuwe blog ook zo lang op zich laten wachten. Ik schrijf nog altijd graag, maar niet meer over mijn dagelijks leven. Zo boeiend is dat namelijk niet meer. En over mijn werk schrijven kan en wil ik ook niet altijd.
Maar inderdaad, ik heb dus een baan! Sinds begin maart werk ik als waarnemend verloskundige bij de praktijk in Hoofddorp waar ik ook mijn eindstage heb gelopen. En in de zomer ga ik een paar maanden in Heerhugowaard werken. Het bevalt me ontzettend goed, het is heerlijk om zelfstandig aan het werk te zijn. Ook wel enorm spannend, want de verantwoordelijkheid is groot. Ineens moet ik alles echt alleen doen, zelf alle beslissingen nemen en oplossingen bedenken. Maar het gaat goed, en gelukkig mag ik altijd met collega’s overleggen. Ik geniet van het werk en ben zo blij dat ik dit vak nog kan uitoefenen. Ik heb zo’n leuke baan!
Vandaag was ik weer in het LUMC voor controle en een beenmergpunctie. De vijftiende alweer. Hierna nog eentje in oktober en dan staan er geen beenmergpuncties meer op het programma. Enerzijds fijn, anderzijds ook weer niet. Nu leef ik voor mijn gevoel vrij onbezorgd, omdat mijn beenmerg toch nog gecontroleerd wordt. Maar straks niet meer… Toch kan ik niet zeggen dat ik bang ben dat het terugkomt. Er is mij gezegd dat die kans zo klein is, dat ik er eigenlijk gewoon op vertrouw dat het goed blijft gaan.
Maar voor nu is het wel een prettig idee dat mijn beenmerg nog even een jaartje gecontroleerd blijft.
Het was weer lekker druk op de poli Hematologie. Een lange rij voor de balie waar ik me bij de assistente moest melden, dus ik ben eerst maar even een vingerprik gaan halen. Daar was het namelijk weer lekker rustig. Zo rustig, dat de prikmeneer ruim de tijd nam om meer dan een kwart milliliter bloed uit mijn vinger te knijpen. Ik vroeg ernaar, hoeveel hij moest hebben, en het bleek een kwart milliliter. Weten we dat ook weer. “Maar de dokter wil eigenlijk altijd wat meer hebben, voor differentiatie…blablabla…” Ik weet niet wat hij precies zei, maar iets met differentiatie van cellen. Ik loop hier nu al vier jaar rond, maar eh… iemand enig idee wat dat inhoudt? Ik heb maar niet doorgevraagd. Vond het wel best klinken, die differentiatie van cellen en zo.
Na het consult bij mijn hematoloog was het tijd voor de beenmergpunctie. Zoals altijd geen pretje, maar op een of andere manier heeft het ook wel weer wat. Het gedoe eromheen dan. Spulletjes pakken, beetje desinfecteren, verdoving, en ondertussen een beetje kletsen over van alles en nog wat. Het heeft wel iets gezelligs eigenlijk. Alleen de punctie zelf blijft vervelend (en de napijn). Na afloop neemt de verpleegkundige nog even bloed af, en blijft dan vaak nog even tien minuutjes praten terwijl ik met mijn heup op een opgerold matje lig. Je krijgt dan nog cappuccino aangeboden ook.
Het feit dat ik het allemaal niet zo erg vind, heeft er misschien wel mee te maken dat het op een bepaalde manier wel fijn is om af en toe weer even in het LUMC te zijn. Ik voel me daar zo thuis. Het is een heel bijzonder gevoel, omdat er weer allemaal herinneringen boven komen. Ik waan me weer even in de tijd van toen, maar dan in gezonde toestand. Als ik over het Leidseplein loop (het centrale plein in het ziekenhuis), en bepaalde tafeltjes zie bij de koffiecorner, dan zie ik mezelf daar weer zitten. De eerste keer dat ik van Hematologie naar beneden mocht, aan allerlei slangetjes en met de zuurstoffles aan mijn stoel. Ik zag er verschrikkelijk uit, maar het was echt een groots moment. En die keer dat mijn opa en oma me meenamen naar het Leidseplein om koffie te drinken, en dat mijn oma haar zelfgebakken cake had meegenomen. Ik had die dag zo’n last van mijn voedingssonde, waardoor ik continu aan het kokhalzen was. Vreselijk, dat vergeet ik ook niet meer. En dat ‘ie er niet uit mocht van mijn -toen nog andere- hematoloog.
Als ik in het LUMC ben zou ik het liefst alle verpleegkundigen en artsen van toen weer even willen zien. Ze spelen zo’n grote rol in mijn herinneringen. De eerste twee jaar ging ik nog regelmatig langs de IC en Hematologie om gedag te zeggen, en als het kon even een praatje te maken. Nu voelt het een beetje raar om nog langs te gaan, ook al denk ik dat ik echt wel welkom zou zijn. Ze waren daar altijd zo hartelijk. Het is nu echter vier jaar geleden en het moet een keertje klaar zijn. Maar toch blijf ik het leuk vinden.
