Volgens mij schreef ik woensdag dat die beenmergpunctie “eigenlijk wel iets had”. Als ik me goed herinner gebruikte ik zelfs het woord “gezellig”.
Nou… de napijn was iets minder gezellig. Ik neem mijn woorden terug.
Woensdagavond wist ik niet hoe ik moest liggen in mijn bed door de continu zeurende pijn in mijn heupbot. Ik werd er gewoon misselijk van. ’s Nachts werd ik badend in het zweet wakker, alsof ik hoge koorts had gekregen. De volgende dag moest ik werken, dus heb ik voldoende pijnstilling ingenomen. Gelukkig is het toen de rest van de dag prima gegaan, maar de dagen erna heb ik weer aardig wat last gehad. Die pijn is zo naar dat je er spontaan van kan gaan janken.
De punctie zelf was me redelijk meegevallen, maar ik was woensdag toch iets te enthousiast in mijn blog.
Ik merk dat ik sinds woensdag weer veel aan vier jaar geleden denk. Als ik even niks te doen heb, maalt het door mijn hoofd en komen er allerlei herinneringen voorbij. De ziekenhuisopnames, chemokuren, gesprekken met verpleegkundigen, en andere gebeurtenissen. De afgelopen jaren was het altijd al zo dat ik, zodra ik vakantie had, meteen weer veel aan mijn ziekte dacht. Als je vrij bent heb je nu eenmaal veel tijd om na te denken en te piekeren. Tijdens stage, werk of wat dan ook ben je druk met andere dingen en gaat het gewone leven door. Dat is maar goed ook, en op die momenten denk ik altijd: heerlijk dat het leven weer normaal is, en dat ik alles weer kan doen zoals een gezond mens dat hoort te kunnen. Maar ben ik vrij en heb ik niks te doen, dan denk ik toch weer aan mijn ziekteperiode. Dat gaat vanzelf.
Nu heb ik geen vakantie (wel bijna), maar wel een beenmergpunctie gehad en ben ik sinds een half jaar weer in het LUMC geweest. Door die punctie zat ik de afgelopen dagen niet zo lekker in mijn vel, en had ik daardoor ook wat meer moeite met alle gedachten aan toen. Het vloog me gewoon een beetje aan, terwijl ik dat normaal eigenlijk nooit heb.
Ook Pasen roept herinneringen op. Vier jaar geleden, twee dagen voordat ik opgenomen werd en de diagnose kreeg, kochten mijn moeder en ik samen ergens een paastafelkleed. Het gaat natuurlijk nergens over, maar daar worden we nog steeds aan herinnerd als we alle paasspullen in de winkels zien liggen. Het is heus niet enorm beladen, maar rond deze tijd denk je weer even aan zoiets. Net zoals dat mijn moeder me vertelde dat haar destijds tijdens het boodschappen doen vaak ‘fijne paasdagen’ werd gewenst, terwijl ik op dat moment in kritieke toestand op de IC lag. Daar denk ik nu weleens aan als ik iemand ‘fijne paasdagen’ hoor zeggen. Maar ik zeg het zelf ook hoor.
Inmiddels is Tweede Paasdag ook alweer bijna voorbij. Gisteravond hebben we lekker gebarbecued, en tot 20:15 uur in de tuin gezeten. Wat een heerlijk weer was het.
Vanavond ga ik de dienst in tot morgenavond. Ben benieuwd of ik weer een bevalling ga doen, dat weet je nooit van tevoren…
