Eergisteren was het 13 maart, de datum waarop inmiddels alweer vijf jaar geleden alles begon. Dat er alweer vijf jaren zijn verstreken, is ongelooflijk. Waar is de tijd gebleven?
Gevoelsmatig verandert er nu niet zoveel meer. Of het nu drie of vijf jaar geleden is, de herinneringen blijven hetzelfde en het leven is doorgegaan. Na het eerste jaar zat ik nog volop in de behandeling, en was ik zelfs nog herstellende. Na twee jaar kwam ‘Gebroken bloed’ uit en had ik mijn leven alweer heel aardig op de rit. Na drie jaar was mijn behandeling beëindigd en zag mijn leven er weer heel gewoon uit. Na vier jaar was ik eindelijk afgestudeerd als verloskundige, en nu zijn we inmiddels alweer vijf jaar verder.
Ik heb weer een normaal leven, denk ik. Feit blijft natuurlijk dat alles veranderd is en dat ik mijn oude leven nooit meer terug zal krijgen. Het is zoals het is. Maar ik ben heel blij met hoe mijn leven er nu uitziet. Ik werk fulltime, kan alles weer doen. Het blijft wonderlijk en bizar tegelijkertijd. Ik heb zojuist (sinds lange tijd) weer even in ‘Gebroken bloed’ zitten lezen, omdat ik er zo mee bezig was in mijn hoofd. Dat komt natuurlijk door 13 maart. Als ik lees wat er allemaal gebeurde die eerste dagen, kan ik zelf niet eens geloven dat ik dat heb overleefd. Wat ging er veel mis… al die bloedingen, steeds weer die complicaties, steeds weer een terugval. Het begon met blauwe plekken, maar het werden steeds meer en steeds ernstigere bloedingen. In een tijdsbestek van uren en dagdelen verslechterde mijn situatie. Zelf had ik dat destijds helemaal niet door. Als ik het teruglees, vraag ik me oprecht af hoe dit goed heeft kunnen aflopen. Het is allemaal nét goed gegaan. En ik realiseer me dat het ook nét fout had kunnen gaan. Ik heb veel geluk gehad.
Zo af en toe heb ik nog een soort flashbacks, die zomaar door iets kunnen ontstaan. Ik ben voor mijn werk natuurlijk vaak in het ziekenhuis, en als ik soms een verpleegkundige tegen een patiënt hoor praten op een bepaalde manier, dan komt het IC-gevoel weer terug. Of door het geritsel van lakens van het ziekenhuisbed. Laatst had ik ’s nachts een bevalling gedaan in het ziekenhuis en toen ik na afloop in mijn auto stapte had ik enorm veel dorst. Ik nam een slok ijskoud water uit het flesje dat in mijn auto lag, en ik kreeg acuut hetzelfde gevoel als wat ik destijds op de IC had als ze me een slokje koud water gaven. In de laatste week op de IC had ik vaak zoveel dorst, maar drinken ging heel moeizaam, dus ik kon alleen maar kleine slokjes nemen. Maar wat was het onbeschrijflijk lekker als dat water net uit de koelkast kwam! Dat gevoel kwam in een flits van een seconde terug toen ik in mijn auto zat.
Iets soortgelijks gebeurde pas geleden weer. Ik had een vergadering in het ziekenhuis, en daar kwam een kinderarts (toevallig uit het LUMC) een presentatie geven over een saturatiemeter om bij pasgeboren baby’s het zuurstofgehalte in het bloed te kunnen meten om daarmee aangeboren hartafwijkingen te kunnen opsporen. Die saturatiemeter ging vervolgens de groep rond, en sommigen zetten dat apparaatje aan om hun eigen saturatie te meten. Maar toen gingen die apparaatjes piepen. Het geluid ging bij mij door merg en been. Ik schrok me rot! Wat een bekend geluid. Ik kreeg hartkloppingen en werd misselijk. Mijn hele lichaam reageerde erop. Zo heftig had ik dat nog niet eerder meegemaakt. Over het algemeen heb ik niet veel flashbacks en als ik ze heb, heb ik er gelukkig geen last van. Ze zijn er af en toe gewoon.
Maar goed, tot zover de terugblik op vijf jaar geleden. We zijn vrijdagavond 13 maart uit eten geweest met mijn opa en oma erbij, wat erg gezellig was.
Laatst heb ik op de middelbare school van mijn broertje (inmiddels 14 jaar – bijna 15- en een kop groter dan ik) meegewerkt aan de ‘beroepenavond’ voor de vierdeklassers. Er was gevraagd of ouders of andere familieleden wilden komen vertellen over hun beroep en de studie. Dat leek me wel leuk, ik wilde dat wel doen.
Mijn neef Bart ging toevallig ook, hij is officier bij de Koninklijke Marine. We zijn er samen naartoe gegaan, want Bart heeft daar ook op school gezeten en wist waar we heen moesten. In de hal van de school troffen we nog een marineman. “Ha, collega!” riep de man toen hij Bart zag, en ze schudden elkaar gelijk de hand. “Jullie kennen elkaar?” vroeg ik, maar dat was niet het geval. Ze hadden alleen elkaars uniform gezien en dat zei genoeg. Of zo. Het zal wel. Ik voelde me wel een beetje klein en zielig zo in mijn eigen kleding. Ik zag er iets minder indrukwekkend uit, zeg maar. Gelukkig is mijn beroep wel veel leuker…
Alle beroepenvoorlichters, zoals we werden genoemd, waren verdeeld over klaslokalen. Ik zat in een klaslokaal met een vader van twee kinderen die hier op school zaten. Hij was kinder- en jeugdpsychiater.
Gedurende ongeveer een uur zouden drie groepjes leerlingen bij ons aan het tafeltje komen, om uitleg te krijgen over ons beroep en vragen te stellen.
Mijn eerste groepje bestond uit vier leerlingen, waarvan één jongen. Ik dacht nog: zit jij hier wel goed? Maar later bleek dat hij hier gewoon geplaatst was en helemaal geen keus had. Ze hadden allemaal moeten kiezen voor bepaalde sectoren (bijvoorbeeld gezondheidszorg), en niet voor specifieke beroepen. Het leek me wel leuk om even rond te vragen of ze al enig idee hadden wat ze wilden gaan doen later.
“Ja,” antwoordde een meisje. “Ik wil kindercardioloog worden.”
Ehh…? “Goh, wat leuk. En waarom precies kindercardioloog?”
“Omdat ik zelf bij de cardioloog loop, en dat vind ik wel leuk.”
“Nou top, groot gelijk. En jij?” vraag ik aan de jongen, die duidelijk niet op zijn plek zit hier.
“Euhm, nou, ik wil eigenlijk chirurg worden.”
Op dat moment begon ik me al een beetje af te vragen of mijn praatje nog interessant ging worden voor deze kids. Ik had een model van een bekken meegenomen met een foetuspop, en ik had mijn doptone meegenomen, maar dat had ik net zo goed niet kunnen doen.
Uiteindelijk was het wel een hele leuke avond. Het merendeel van de leerlingen was bepaald niet van plan verloskundige te worden, maar ze waren wel heel geïnteresseerd en stelden leuke vragen.
Na afloop hebben we allemaal nog koffie zitten drinken in de koffiekamer van de docenten. Een andere beroepenvoorlichter die ik tegenkwam, kende ik nog van vroeger. Met haar heb ik in de klas gezeten van groep 1 t/m groep 4 op de basisschool. En dan tref je elkaar na 19 jaar weer! Het was zo leuk om even bij te kletsen.
Verder gaat alles z’n gangetje. Drie weken geleden zijn we lekker een weekje op wintersport geweest met de familie, wat heerlijk was. Genieten van zon en sneeuw (vooral sneeuw…) en gezelligheid.
Over twee weken weer controle op de poli Hematologie.
