Zaterdag 21 juli 2018 ~ Weer een dagje verder

Hier ben ik dan zelf weer even. Ik ga een poging wagen om weer een blog te plaatsen. Het allerliefste zou ik dat elke dag doen, omdat ik zoveel te schrijven heb en er ook genoeg gebeurt op een dag. Het valt me de laatste dagen gewoon op, dat mijn hoofd ’s nachts overuren draait terwijl ik overdag geen greintje energie of kracht over heb. Zoals ik al eerder schreef, draaien mijn ogen soms gewoon weg tijdens een gesprek of val ik bijna in slaap met een kop thee in mijn handen. ’s Nachts vertel ik hele verhalen aan mezelf, aan Bjorn en aan anderen. Gaat natuurlijk nergens over, maar omdat ik geen antwoord krijg, word ik er kennelijk toch wakker van. En zodra ik wakker word kijk ik als eerste op de wekker: hoeveel uur heb ik al geslapen?! En dan is het in 99% van de gevallen heel teleurstellend maar een half uurtje geweest. Precies tussen twee bezoeken van verpleegkundigen in, infuuszakken die leeg waren, antibiotica die moesten worden toegediend, of wat dan ook. De tijd gaat gewoon super traag. En ik heb ’s nachts ook nog het meeste last van de pijn, waardoor ik voor mijn gevoel soms te laat ben met de pijnstilling (omdat je toch ook af en toe wegzakt). Ligt dan aan mezelf, eigenwijs als ik ben, want dan bel ik maar niet.

Waar eerst ijswater en waterijsjes vooral verlichting boden, kun je me nu momenteel wakker maken voor keelverzachtende lauwe thee met honing. Terwijl ik normaal altijd zwarte koffie drink, en er zeker geen suiker in lust. Maar nu dus honingthee! Ik ben er blij mee, voelt als een cadeautje dat er nog iets is dat me smaakt. Door de honing próef ik namelijk iets…  Veel andere smaken veranderen en vervlakken. Koffie smaakt niet naar koffie, water niet naar water, etc. Je proeft niet waar je trek in hebt, en dat is best frustrerend.  

Twee keer per dag komt er een arts van de PijnPoli om in kaart te brengen hoe mijn pijnscores zijn, en in welke mate dit beleid steeds aan te passen is zodat de pijn voor mij draaglijk is. Sindsdien heb ik een morfinepomp, maar in hoeverre kun je daadwerkelijk merken dat het helpt? Ik vind de pijn op sommige momenten echt niet draaglijk en kan dan alleen maar huilen van de pijn. Maar het is ook wel logisch dat als al je cellen kapot gebrand worden, je daar vreselijk veel last van hebt. En je weet ergens ook dat het op een dag zal verbeteren…  Het is nu eenmaal een heel bekende klacht als gevolg van chemotherapie. Ik probeer mijn blik op oneindig te houden en tegen mezelf te zeggen: op een dag is dit over. Elke dag is een nieuwe dag, en misschien gaat het morgen wel ietsje beter…  Hoop is het sleutelwoord wat mij betreft. En een noodzakelijk kwaad in dit geval. 

In ieder geval heb ik vandaag erg kunnen genieten van mijn thee met honing, terwijl ik dat eigenlijk nooit lekker vond. Verder zijn er verspreid over de dag natuurlijk de nodige lichtpuntjes waar we ons aan vasthouden, zoals de vele lachmomentjes samen, alle leuke en grappige herinneringen, gezellige weekendjes weg die we gaan boeken, vakanties, dagjes weg. En nog zoveel meer! We dromen momenteel vooral van wat straks allemaal hopelijk weer kan, en dat maakt ons blij. Niemand kan tenslotte in de toekomst kijken en voorspellingen doen. Af en toe vliegt juist dat ons aan, maar ik blijf erbij dat hoop het toverwoord is. In ieder geval nu.