Een half jaar verder. Hoe gaat het nu.

Tja, hoe gaat het nu. We zijn vandaag exact 6 maanden verder na het overlijden van Lisa. De angst die ons leven tijdens Lisa’s ziekte elke dag beheerste, de enorme, verschrikkelijke angst om haar te verliezen, is omgeslagen in verdriet en berusting. Het is niet anders en we moeten doorgaan met leven. We houden ons echter goed staande; we zijn sterk en proberen positief in het leven te blijven staan. We halen allemaal veel troost uit de gedachte dat dit niet te voorkomen was en dat we acht jaren extra tijd hebben gekregen met Lisa, waar we ontzettend dankbaar voor zijn. We hebben zoveel herinneringen gemaakt, intens geleefd, genoten van de kleinste dingen, en alles met elkaar besproken, juist omdat we haar al eens bijna kwijt waren. We hebben nergens spijt van en dat geeft ons kracht voor de toekomst.

Maar we missen haar enorm natuurlijk. Allemaal op onze eigen manier. Bijvoorbeeld: als we bij Bjorn zijn, mist Frans Lisa nog meer dan anders terwijl José, die Lisa in allerlei situaties mist, haar in dat huis zo dichtbij voelt. Juliette mist in Lisa niet alleen haar zus maar ook haar allerbeste vriendin, haar klankbord en vertrouwenspersoon; ze deelden zo veel samen en hadden zo vaak contact. Paul heeft zich op zijn studie Informatica gestort. Lisa’s laatste woorden voor hem waren: ‘blijf altijd je best doen, Paul, geef nooit op’. Hij doet het hartstikke goed. En Raquel heeft zich na Lisa’s overlijden gerealiseerd dat haar hart niet bij de ICT ligt maar dat ze iets in de gezondheidszorg wil doen. Lisa heeft meermaals tegen Paul en Raquel gezegd: ‘Je moet gaan doen wat je leuk vindt, anders houd je het niet vol en heb je geen plezier in je werk.’ Raquel  heeft nu toelatingstesten gedaan voor zowel Verloskunde als voor Geneeskunde en het is heel spannend of en waar ze toegelaten wordt.

Bjorn levert elke dag weer strijd om de dag door te komen. Er is geen moment dat hij niet aan Lisa denkt. Gelukkig heeft hij Lisa overal om zich heen en krijgt hij veel steun van zijn lieve familie, schoonfamilie, vrienden en buren. Hij eet nog bijna elke dag bij ons. Voor hem fijn, maar voor ons ook. Lisa hoorde bij Bjorn dus dat voelt gewoon goed. En voor Bjorn is het een extra moment om even samen te kunnen zijn.

Inmiddels hebben we allemaal sieraden met de as van Lisa laten maken en daar zijn we heel blij mee. We zeggen vaak tegen elkaar dat het zo fijn is dat ze gecremeerd wilde worden, hoe gek dat ook klinkt. Als ze begraven was, hadden we een steen moeten uitzoeken, elke keer naar de begraafplaats gemoeten, gewild, om even bij haar te zijn. Het graf bijhouden… Dat hoeft nu allemaal niet; door haar as is ze voor altijd bij ons. Kort geleden kregen we van een vriendin een prachtige tekst toegestuurd, het is van de Franse schrijver/dichter Victor Hugo: ‘Tu n’ést plus lá où tu étais, mais tu es partout là où je suis: Je bent niet langer waar je was, maar je bent overal waar ik ben.’ En dat is precies zoals wij het allemaal voelen.

We zijn ook weer op wintersport geweest met z’n allen. Maar ondanks alle afleiding voel je dan het gat in ons gezin extra duidelijk. Want vorig jaar was ze er nog bij, hadden we zo’n lol met elkaar en wisten we nog van niets…

Inmiddels zijn we allemaal bij mediums geweest. Zij konden contact leggen met Lisa en vertelden dat het goed met haar gaat ‘in de andere wereld’. Je kunt erin geloven of niet, maar ze vertelden wel heel specifieke dingen die ze echt niet konden weten. Het geeft ons een goed gevoel, alsof we even contact hebben gehad met Lisa.

Bjorn heeft van een medium geleerd hoe hij zelf contact kan leggen met Lisa. Hij heeft sindsdien bijna elke avond contact en dat is een grote steun voor hem. Lisa laat vaak merken dat ze bij hem is en bij alle mensen die ze liefhad. Veel mensen zijn hier sceptisch over en geloven er niet in. Maar wij kunnen er gewoon niet omheen; ook omdat wij dit vooraf met Lisa afgesproken hebben. Zij vertrouwde er zelf ook op dat er meer was na de dood en heeft beloofd van zich te laten horen.

Enkele vriendinnen van Lisa zijn ook bij mediums geweest, allemaal verschillende. En het grappige is dat ál die mediums Lisa omringd zagen met kleine kinderen en baby’s. Dat kan toch geen toeval meer zijn, zou je zeggen.

De belangrijkste dingen die de mediums ons verteld hebben:

  • Het heeft zo moeten zijn. Het overlijden was voorbestemd. Niets had haar kunnen helpen/redden.
  • Wij hoeven ons geen zorgen te maken over Lisa. Zij is gelukkig daar waar ze nu is. Er is daar geen negatieve emotie, geen kwaad, geen jaloezie, alleen maar liefde. En veel familie.
  • Het is Lisa’s taak in de spirituele wereld om geaborteerde, doodgeboren en overleden kindjes op te halen. Dit is door vier mediums gezegd.
  • Wat Lisa via een medium liet weten was dat ze het zo fijn vond dat wij, toen ze opgebaard lag, continu bij haar geweest zijn en dat we bij haar bed gegeten en gedronken hebben. We hadden een kamerscherm voor haar bed gezet zodat niet iedereen die binnenkwam direct met haar geconfronteerd werd. Maar toen er op een gegeven moment allemaal vriendinnen aan de wijn zaten en we met elkaar herinneringen ophaalden, haalde Frans het scherm weg en lag Lisa er gewoon bij. Dat was heel gezellig en voelde zo goed toen!
  • Lisa zei via een medium dat ze ‘gevierd werd’. En dat is exact wat we doen. We vieren nog steeds haar leven. Elke gedenkwaardige datum is een reden om iets met elkaar te doen: haar verjaardag, de dag dat ze ziek werd in 2010, de dag dat het een half jaar geleden is dat ze overleed, álles gedenken we en is een reden om samen te komen en bijvoorbeeld uit eten te gaan.
  • Lisa weet dat ze gecremeerd is (dat was ook wat ze wilde) en dat haar as op verschillende plekken is. Naast de sieraden hebben we inderdaad allemaal wat as in kleine fluwelen zakjes. Wij hebben wat zakjes as achter foto’s gedaan die in huis staan en Juliette heeft een eigen zakje. Lisa heeft via het medium laten weten dat ze daar blij om is. Ze ‘zag’ ook een beeld met as, en dat klopt, want Bjorn heeft een mooi keramieken kunstwerk gekocht waar de as in zit.
  • De uitvaart beschreef Lisa zelf alsof het één verhaal was. En dat daar bijzondere dingen gebeurd zijn. Het medium zei: als de uitvaart opgenomen is, moet je dat terugkijken en dan zul je dat zien. Maar we hebben allang de film bekeken, en gezien wat er bedoeld wordt: de twee vissen die uit het water naar elkaar toe sprongen toen Bjorn sprak, de twee witte duiven die rondvlogen, tweemaal een opvallend snelle rimpeling over het water recht naar Paul en José toe toen zij spraken en nog wat van dat soort ‘toevallige’ zaken. Daar zijn we trouwens ook door verschillende mensen op gewezen, die dat bij de uitvaart gezien hebben.
  • Twee mediums zeiden dat Lisa liet weten dat wij binnenkort op vakantie zouden gaan en dat ze dan met ons mee zal gaan. ‘Omdat ze altijd zo graag met ons meeging’. Allemaal waar; dat kan een medium toch niet verzinnen?

Wij geloven er in elk geval sterk in dat Lisa om ons heen is. Er gebeuren ook wel onverklaarbare dingen in huis, buiten de flikkerende lampen die we bijna dagelijks zien. Zoals die keer dat José ’s nachts wakker werd omdat de zaklamp van haar mobiel brandde. En dat een paar keer om middernacht haar telefoon piepte en trilde alsof er een appje binnenkwam, terwijl de mobiel op vliegtuigstand stond. Bij Bjorn en Lisa in huis zijn helemaal bijzondere dingen gebeurd: Lisa had raamfolie op de glazen voordeur geplakt en kort na de crematie zagen we ineens dat er een afdruk van een hart in de folie stond. Groot, niet haarscherp, maar wel heel duidelijk een hart. En we kunnen dat niet wegvegen. Het is nu nog steeds te zien. Een aantal weken later zat Bjorn ’s avonds een film te kijken. Er stond een windlicht op tafel waar schelpjes in lagen en waar een kaars in brandde. Opeens begonnen de schelpjes te ‘ratelen’. Heel luid. Dat duurde een tijdje en begon even later wéér. Dat was echt heel bijzonder, want de tafel bewoog niet en het windlicht zelf ook niet. Bjorn heeft het gefilmd en het blijft een bizar verschijnsel. Wij zien het als een teken van Lisa, hiermee laat ze merken dat ze om ons heen is.

Het is niet onze bedoeling dit blog steeds bij te houden maar we vonden het goed om te laten weten hoe het afgelopen half jaar was en waar we nu staan. Juist omdat het zo vaak aan ons gevraagd wordt.

De komende tijd zal Bjorn nog wat oude interviews met Lisa plaatsen.

Liefs van ons allemaal,

Bjorn, Frans, José, Juliette, Paul en Raquel

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

7 reacties op Een half jaar verder. Hoe gaat het nu.

  1. Marian van Gelder schreef:

    Lieve Jose, Lieve allen,
    Bedankt voor je prachtig en bijzondere blog. Echt heel fijn te lezen dat jullie zo dicht bij Lisa zijn. Ik denk zo vaak aan haar en aan jullie!

    Heel veel liefs, sterkte en dikke knuffel van Marian.

  2. Familie Geurden schreef:

    Ohh wat fijn om dit te lezen. Wij staan er regelmatig bij stil en hoe mooi om te lezen dat Lisa ook aan jullie denken.
    Kippenvel tijdens het lezen, niet in woorden te beschrijven.
    Liefs, Hennie Madelein Ellen Xxx

  3. Paula Belt schreef:

    Lieve José, Frans en familie,
    Wat fijn om deze mooie dingen te lezen en dat jullie de kracht hebben om met elkaar deze zware tijd te doorstaan. Ik wens jullie heel veel warmte en liefde en leef intens met jullie mee. Veel liefs Paula Belt

  4. Hans en Lies van Zundert schreef:

    Lieve mensen,
    Alweer en half jaar geleden, ja de tijd gaat snel. Fijn om te lezen dat jullie er
    ondanks het verdriet er het beste van maken.
    En echt heel bijzonder dat Lisa op deze spirituele manier zo dicht bij jullie
    is. Denken vaak aan Lisa en aan jullie, veel liefs Hans en Lies.

  5. Anne Bakker schreef:

    Lieve familie van Lisa,

    Allereerst wil ik jullie condoleren. Wat vreselijk dat jullie een prachtige dochter, vrouw, zus, vriendin, kleinkind, nichtje moeten missen. Wat beschrijven jullie het gevoel mooi. Het voelt vast fijn dat ze nog zo dichtbij is.

    Mijn naam is Anne Bakker en op 22 oktober 2016 kreeg ik de diagnose APL terwijl ik woonde en werkte in de Emiraten. Ik ben daar destijds in het ziekenhuis meteen behandeld met ATRA en Arseentrioxide. Na de inductie periode ben ik naar Nederland gekomen. Daar hebben ze met uitzondering dezelfde behandeling voorgezet in het Radboud in Nijmegen. Ondanks de verschillen in behandeling herken ik ontzettend veel van Lisa in mijn eigen verhaal. Vooral het ATRA syndroom, een periode op de ICU en de gevoelens die de beschrijft.

    Haar blogs durfde ik af en toe te lezen. Ik vond het vooral erg confronterend en kon het nog niet aan. Toen ik van de week las dat ze overleden is, brak ik ook van binnen. Zij is tijdens mijn behandeling het meisje geweest dat het overleefde en waar ik kracht uit putte.

    Gisteren viel dan eindelijk haar boek op de mat. Ik heb het zojuist uitgelezen. Wat een herkenbaarheid. Ik wil haar dan ook bedanken. Want de eenzaamheid die ik soms kan voelen door APL wordt verzacht door haar prachtig geschreven verhaal.

    Nogmaals wens ik jullie heel veel sterkte.
    Eventueel zijn er misschien familieleden in de Facebook APL groep waarmee jullie contact kunnen leggen als jullie daar behoefte aan hebben.

    Lieve groet,
    Anne

  6. Marlies schreef:

    Lieve Familie,

    Fijn om te kunnen lezen hoe het nu met jullie allemaal is. Wij denken vaak aan jullie en Lisa.
    Er is zoveel wat we niet weten, maar wel voelen en waarnemen. Wat mooi en bijzonder om deze verbinding met Lisa te hebben. ♡Heel veel liefs
    Marlies, Andreas, Malin en Flemming♡

  7. Merel schreef:

    Wat een mooi bericht, ik denk veel aan jullie!

    Veel liefs,
    Merel Klooté (van Wylick

Laat een antwoord achter aan Paula Belt Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *