Gisteren had ik een bijeenkomst met mijn (tijdelijk vaste) projectgroep van het tweede studiejaar, bestaande uit elf studenten. Ik had besloten om aan het begin van de bijeenkomst wat meer te vertellen over mijn ziektegeschiedenis. Het enige wat ze tot nu toe van me wisten was dat ik vorig jaar acute leukemie heb gekregen en dat ik nu nog steeds onderhoudschemo krijg. Achteraf realiseerde ik me dat ik meer had moeten vertellen. Misschien juist wel over mijn tijdelijke migratie naar de IC met alle beademingsellende van dien, en misschien ook wel over de gevolgen die mijn ziekteproces met zich mee heeft gebracht.
Het begon namelijk steeds meer als een ‘geheim’ te voelen wat ik met me meedraag. Ten eerste vond ik dat moeilijk en ten tweede wilde ik graag begrip voor mijn situatie. Voor mijn gevoel kan ik op dit moment namelijk niet volledig aan de verwachtingen voldoen; mijn energie is niet 100%, mijn concentratie laat te wensen over en alles heeft meer tijd nodig. Dat is voor mij al frustrerend en dat de groep van niets weet maakt het alleen nog maar moeilijker. Maar hoe kun je nu begrip verwachten als je niemand vertelt hoe het zit?!
Dus ik heb alle benodigde moed verzameld en aan mijn groepsgenoten verteld hoe slecht mijn toestand is geweest (in het kort, maar dat was genoeg!) en uitgelegd dat ik nog steeds in een bepaald proces zit.
Er viel direct al een enorme last van me af. Ze weten nu tenminste wat er gebeurd is en waarom ik functioneer zoals ik functioneer. De reacties waren prettig. Er werden een paar vragen gesteld (de eerste: “wat me opvalt…is je stem…hoe ehh…”), waardoor ik het idee kreeg dat ik op deze manier ook voor mijn groep een deur had geopend. Het kan namelijk goed zijn dat zij er helemaal niets over durfden te vragen/zeggen, en dat had ik me eigenlijk niet gerealiseerd. Maar nu ik er zelf over begon, waren zij ook in de gelegenheid om vragen te stellen en ik kan me voorstellen dat dat prettig voor hen was. Toen ik op een bepaald moment ‘tracheacanule’ zei, kwamen er overal ‘ohhh’ en knikjes tevoorschijn, waardoor ik een beetje het idee kreeg dat ze zich al afgevraagd hadden waar dat litteken in mijn hals vandaan kwam… het zit zo perfect in het midden, daar moet wel een verhaal achter zitten. Nou, hebben jullie even?
Het blijkt maar weer eens hoe goed het kan zijn om duidelijkheid te scheppen!
Heee!
Ik denk dat je daar heel goed aan gedaan hebt! Het zal voor jezelf ook lekkerder zijn!!
x Daan
Super goede actie Lies ;)
Mss een hint richting je website?
Hé Lisa, tijd om weer eens even je webside te lezen. Viel meteen in je verhaal naar je mede studenten, wat super goed dat je openheid hebt gegeven daar is moed voor nodig en ik begrijp dat je na afloop een goed gevoel had en je collega’s ook blij waren.
Zo kom je steeds een stap verder, JE BENT EEN KANJER!!!!!Liefs, Pim en Marjolijn. :)