Ik ben werkelijk snipverkouden. Met dank aan degenen die het niet bij zich wilden houden. Ik hoest me een ongeluk, mijn stem is nog een graadje heser dan normaal en ik heb tot mijn grote teleurstelling de neusspray weer uit de kast tevoorschijn moeten halen. Op 13 maart 2010 werd direct een einde gemaakt aan mijn neussprayverslaving omdat ik het van de verpleegkundige niet meer mocht gebruiken. De hematoloog zag gelukkig het probleem niet zo (en ik ook niet trouwens), dus ik mocht mijn onmisbare spray toen toch nog even houden. Ik heb er alleen niet veel aan gehad, want even later vertrok ik naar de IC. Maaar, en nu komt het: toen ik vervolgens na ruim 5,5 week terugkwam op Hematologie (even tussendoor: dat is morgen precies 1 jaar geleden), was ik volledig neussprayclean! In ruil daarvoor had ik een zuurstofmasker, maar hé…het was toch weer een stapje in de goede richting.
In ieder geval, ik heb dus al een jaar geen neusspray meer hoeven gebruiken en sinds een paar dagen dus weer wel. Ik mag hopen dat een IC-opname niet de enige manier is om weer van de neusspray af te komen… ik zoek deze keer liever iets anders.
De laatste keer dat ik echt ziek ben geweest was nog in mijn chemotijdperk. Zakjes Idarubicine en Mitoxantrone, pure lamlendigheid, chronische slaapbehoefte en weet ik wat allemaal. Op die momenten werd mijn afweer natuurlijk terug naar nul gebracht, waardoor ik niet eens onder de mensen mocht komen. Nu is mijn afweer nog steeds laag (maar geen nul uiteraard) en heb ik een verhoogde kans op infecties, maar tot nu had ik er niets van gemerkt. Samen met de chemotherapie die ik nu krijg, slik ik ook (twee jaar lang) dagelijks een antibioticum (co-trimoxazol), juist ter voorkoming van infecties. Tot nu toe heeft het zijn werk aardig gedaan, dus ik mag niet klagen. En gelukkig is het nu slechts een verkoudheid. Ik ga er niet dood aan, ik hoef er geen extra chemo voor te krijgen en ik hoef er ook niet voor naar het ziekenhuis. Ik hoop alleen dat het hierbij blijft… ik heb nog nooit eerder een verkoudheid in combinatie met chemotherapie gehad, dus wie zal het zeggen?
Ha, Lisa
Wanneer ga je eindelijk eens sporten?
PS. Ik ben verre familie van je in Leidschendam. Mijn moeder Gré is een tante van je moeder.
Ik ben een vijftiger en heb de afgelopen periode aan tante Gré en tante Bep, beiden tachtigers, regelmatig verslag uitgebracht van wat je vertelde op je blog.
Je belevenissen maken op ons alledrie een diepe indruk, als is gelukkig de tijd voorbij dat mijn hartslag spontaan versnelde als ik je blog weer eens opende.
Hou vol!
En ga nu eindelijk eens sporten,
Adri.