Maandag 2 mei 2011 – Enfine, sono in bella Italia!

En dan is het ineens alweer mei en heeft Nederland een weekje vakantie! Ik ook. Zodoende zit ik momenteel met al mijn chemospullen op mijn meest favoriete bestemming. Een bestemming waar ik vorig jaar graag met mijn gedachten naar afdwaalde toen ik op de IC lag. Wat heb ik de laatste week daar vaak tegen mezelf gezegd dat ik nog éven moest volhouden, nog éven deze ellende moest doorstaan, om daarna alles te kunnen vergeten in het zonovergoten Italië; waar het leven veel fijner lijkt te zijn. Toen ik op de IC lag, dacht ik namelijk nog dat ik een paar maanden later wel weer op vakantie kon gaan. Hmm hmm, welja. Wijt het maar aan de medicatie of zo. Het was wel niet realistisch, maar in tijden van ellende heb je zulke gedachten nodig om kracht uit te putten. Mij hielp het.

Nu ben ik een jaar verder en zit ik er eindelijk, in Italië. Anders dan anders, want met kort haar dit keer en bepakt en bezakt met chemo, maar ik ben er in ieder geval weer. De vele littekentjes op mijn beide onder- en bovenarmen (van de infusen op de IC) lichten mooi op in de zon (ja ja ja, met factor 50!). Het voelt zo bijzonder om hier weer te zijn. Het is zo vreemd dat een mens zoveel kan meemaken in zo’n korte tijd, bijna dood kan zijn in slechts een paar weken…en er dan toch weer bovenop kan komen. Een jaar nadien weer ‘gewoon’ heerlijk op vakantie kunnen. En niemand hier die aan me ziet wat er het afgelopen jaar is gebeurd, of kan bedenken hoe ik er vorig jaar om deze tijd uitzag. Gelukkig.

Alle ellende vergeten, zoals ik me op de IC had voorgenomen, dat gaat niet. Mijn ziekteperiode kan ik nergens meer van loskoppelen en ik neem alle herinneringen overal mee naartoe. Zelfs de grens over. Dat gaat onbewust, maar ik zou ook niet anders willen, want het doet me beseffen hoe bijzonder alles is. Ik genoot altijd al van Italië, maar nu nog veel meer. Ik kan het nauwelijks beschrijven.
Vertrekken uit Nederland was eigenlijk best eng. Ik ben maar kort weg, maar er zal maar iets gebeuren…dus de ATRA is meegereisd hier naartoe (je weet natuurlijk nooit of die Italianen over dat wonderspul beschikken). En de nummers van Hematologie stonden al in mijn telefoon. Lekker veilig.

Waar ik nog het meest van geniet, is het idee dat het leven hier zorgeloos lijkt. Ik benadruk ‘lijkt’, want ik weet wel beter. Maar voor mij voelt het weer even zorgeloos. De palmbomen overal, de pastelgekleurde huizen met luiken voor de ramen, bloemen die over de balkons hangen en het schitterende Lago di Garda. Het is allemaal zo waanzinnig mooi. Ik zou hier voorlopig wel willen blijven. Een jaartje of…..lang, in ieder geval. Ik zou graag elke dag ervaren hoe mooi en fijn het leven hier is. Lijkt. Of gewoon echt is.
Ik zou heel graag iets van het gevoel dat ik hier heb, meenemen naar Nederland. Gewoon om er af en toe nog wat meer energie en vreugde uit te halen. Als dokters die ingrediënten nou eens in een receptje konden stoppen…wauw, gat in de markt. Maar omdat dokters veel kunnen, maar dát nog net niet, geniet ik hier nog even zo lang het kan!

Saluti a tutti!