Dinsdag 24 mei 2011 – Kanker en zo

Een tijdschrift speciaal voor mensen die geraakt zijn door kanker. In mijn eenentwintig jaar durende zorgeloze leven heb ik geen seconde gedacht dat ik zoiets zou willen lezen. Nooit geweten ook dat het bestond en dat ik ervoor in aanmerking zou komen.

ZO!Magazine heet het betreffende blaadje. Het wordt uitgegeven door de Nederlandse Federatie van Kankerpatiëntenorganisaties en toen ik het op de website zag, heb ik het direct besteld. Mijn zus zou zeggen: “waarom nou? Waarom wil je dat nou lezen? Word je daar nou blij van?”
En juist daarom lees ik graag zoveel over kanker. Het is pure herkenning. Wat ik lees, hoor ik niet van de mensen om me heen.
Ik vind het nog steeds bijzonder om te lezen hoe de impact van kanker op iemands leven toch altijd herkenbaar is. Het maakt niet uit of het gaat om leukemie, darmkanker, borstkanker, schildklierkanker, hodgkin of welke vorm dan ook…iedereen die de diagnose krijgt, lijkt iets gemeenschappelijks door te maken. De één gaat er heel anders mee om dan de ander en bij iedereen verloopt de ziekte anders (wat ongetwijfeld een rol speelt), maar toch is er altijd wel iets dat ik herken in een verhaal.
Dan besef ik weer wat voor akelig groots het is, kanker. Wat doet dat toch een hoop met mensen.

Laatst liep ik door een winkelstraat in de stad en zag ik alle mensen om me heen doodgewoon winkelen. Want dat doe je tenslotte in een winkelstraat. Maar op dat moment dacht ik even: hoe kan het toch, dat veel van deze mensen (ik besef: niet iedereen) nietsvermoedend aan het shoppen zijn, terwijl er op ditzelfde moment zoveel (kanker)ellende is? Toen ik daar in het zonnetje liep en om me heen keek, dacht ik even aan mezelf een jaar geleden. Toen ik in Leiden lag, ging het leven hier in de winkelstraat net zo door. Een gek idee.

Zo merk ik dat ik het af en toe lastig vind om mijn draai te vinden in de normale wereld. Ik doe mee hoor, want ik loop net zo goed door die winkelstraat, ik studeer ‘gewoon’ en ik doe genoeg leuke dingen. Maar toch…ik deed dit voorheen ook allemaal, en toen voelde het echt anders.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik geen kankerpatiënt meer en in mijn dagelijkse doen en laten zou je het ook niet zeggen. Maar ik voel het verschil met voorheen. En zelfs met mijn goede prognose denk ik regelmatig aan mijn toekomst; hoe gaat die eruit zien? Blijft de leukemie weg? Wat zullen de gevolgen van de behandelingen zijn op lange termijn..? Hoe zit dat straks met een baan als verloskundige, met alle onregelmatige werktijden van dien?
Ik ga ervan uit dat het allemaal goed komt, maar ik lieg als ik zou zeggen dat ik er niet aan denk.

Op de achterkant van ZO!Magazine las ik helemaal onderaan een tip voor naasten van patiënten: bedenk dat het leven na kanker nooit meer helemaal wordt zoals het was. Kanker verandert mensen, voorgoed.
Voor anderen een tip, voor mij een bevestiging van wat ik al dacht.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

2 reacties op Dinsdag 24 mei 2011 – Kanker en zo

  1. Fa schreef:

    Mooi geschreven Lies, zo is het ook!

    Kus Fa

  2. Diny Driezen schreef:

    Ik ben onder de indruk van je verhaal.
    Zelf heb ik in februari de diagnose AMLM3 gekregen.
    De behandeling is dezelfde geweest als bij jouw.
    Is dit nu dezelfde vorm als jouw, of toch nog een andere???
    Ik ben net bij de arts geweest, dus kan het even niet vragen.
    Misschien weet jij het??

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *