Het leven vieren… (door José)

Dat is wat Lisa gewild zou hebben; dat we met elkaar proberen nog iets van het leven te maken. Maar hoe doe je dat, als je iemand zo vreselijk mist, als het verdriet altijd over de dag ligt. Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Als je wakker wordt, is Lisa degene waar je het eerst aan denkt. En dan moet je de hele dag nog door.

Als de dag eenmaal begonnen is, als het duister weg is, gaat het wel weer. Met goede moed doen we wat we moeten doen, want we willen ook echt doorgaan met leven en we doen zoveel mogelijk leuke dingen. Gedurende de dag gebeuren er altijd wel dingen die ons aan Lisa doen herinneren. De ene keer krijg je een schok, de andere keer moet je glimlachen en soms komen de tranen. Het hoeft maar een klein dingetje te zijn. Bijvoorbeeld pepernoten, de guilty pleasure van Lisa en mij. Zodra die in de winkel lagen gingen er zakken tegelijk doorheen. We waren er dol op. Lisa heeft ze in het ziekenhuis ook nog gegeten, ze vond ze heerlijk. Nu heb ik ze weer gekocht, maar ik kan er gewoon niet meer echt van genieten.

Het is nu precies een jaar geleden dat Lisa overleed, maar het voelt alsof het gisteren was. Het is heel zwaar om terug te denken aan die laatste dagen; toen we nog van niks wisten. Vooral de laatste nacht; die beelden probeer ik altijd weg te drukken omdat ze zo moeilijk zijn maar ze blijven zich opdringen, vooral als ik even niks te doen heb. Op mijn telefoon staan heel veel foto’s van die laatste momenten en daar scroll ik altijd heel hard overheen. Ik kan ze niet zien. Maar ze eraf gooien wil ik ook niet, want dat zou geen recht doen aan Lisa. Zij moest door alle ellende heen, zij heeft het allemaal doorstaan. Zij verdient het om met alle foto’s voor altijd op mijn telefoon te staan.

Lisa en ik hadden afgesproken dat ze iets zou laten weten na haar overlijden, dat ze een teken zou geven. En er zijn ook echt wel gekke dingen gebeurd, onverklaarbare dingen, maar voor mij was dat niet genoeg. Echter gisteren, donderdag, gebeurde er wel iets bijzonders. Ik dacht alleen maar aan vorig jaar, toen viel 27 september op een donderdag dus alles kwam weer boven en ik was erg verdrietig. Ik kwam een tas tegen die ik al een paar jaar niet meer gebruik en ik dacht: leeghalen en weggooien. En toen kwam uit een vakje een sleutelhanger die ik in 2016 van Lisa heb gekregen toen ik naar Porto ging. Er hangt een poppetje aan met een kaartje waarop gedrukt staat: ‘Moeder, hier mijn beschermengel voor jou, je bent mijn vriendin, steun en toeverlaat – ik hou van je XXX’.  Ik kon niet meer stoppen met huilen. Dit kan toch geen toeval meer zijn, dat ik dat vind juist op het moment dat ik het zo moeilijk heb… Hoeveel duidelijker wil ik het hebben?

Afgelopen zondagavond zong de Bavo Cantorij, waar Paul lid van is, een zgn. Evensong in de Oude Bavo op de Grote Markt in Haarlem. Zo’n evensong is vooral bedoeld voor toeristen die in de stad lopen -die er dan ook in groten getale op af komen- en Frans en ik gingen met Juliette en Jesse luisteren, altijd leuk. Aan het eind werd de zegen van de Ierse monnik St. Patrick voorgelezen en ik moest onmiddellijk denken aan de Irish Blessing die bij het afscheid van Lisa door het koor is gezongen, zo mooi. Het is een oude Ierse zegenwens, bedoeld voor bij een afscheid wanneer je elkaar lange tijd niet zult zien. En ik  voelde op dat moment dat Lisa weer even heel dichtbij was, zo fijn!

Irish Blessing
May the road rise to meet you
May the wind be always at your back
May the sun shine warm upon your face
And the rain fall soft upon your fields
And until we meet again,
until we meet again,
May God hold you ever in the palm of his hand

Lisa

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

6 reacties op Het leven vieren… (door José)

  1. Linda schreef:

    Mooi José. Veel sterkte. In gedachten bij jullie. Liefs

  2. Wouter schreef:

    Heel veel sterkte toegewenst!! Wat bijzonder en fijn dat die sleutelhanger zo op dit moment tevoorschijn komt. Mooi om te lezen!

    Wij toosten op Lies vanmiddag! Tot snel, liefs! Wouter

  3. Marja schreef:

    Prachtig geschreven José. Zit met tranen in mijn ogen. Ze is bij jullie, kan niet anders. De sleutelhanger is echt geen toeval. Hou je daar aan vast. Lisa vecht in jullie verdriet mee en geeft tekentjes van liefde. Liefs Marja

  4. Jeannette schreef:

    Wat komt dit recht uit jouw hart, José. En hoe moeilijk is ‘vandaag’ voor jullie.
    Denk aan jullie. Sterkte. Veel liefs, Jeannette

  5. Hans en Lies van Zundert schreef:

    Die sleutelhanger kan geen toeval zijn Jose, is een mooi teken voor jullie allen.

    Veel liefs Hans en Lies.

  6. Bianca de Kat schreef:

    Lieve José,

    Gek, maar soms moet ik ineens aan haar denken, zoals nu op een gewone donderdagavond om 23.00…
    En die sleutelhanger die je dan vindt op een moment waarop het zo moeilijk is, dat zijn de momenten die mogelijk kracht geven.
    Inmiddels is het alweer 2022 en ik wil jullie gewoon even laten weten dat jullie mooie lieve Lisa nog af en toe in mijn gedachten is.

    Liefs
    Bianca

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *