Lieve Lisa,
Een jaar geleden lieten we je los. We wilden dat niet, we konden het eigenlijk niet, maar we moesten wel, en we deden het. Je hebt zo ontzettend dapper gevochten tegen je ziekte, tegen alle complicaties, je doorstond alles zo sterk en met zoveel kracht. Nu is het aan ons om sterk te zijn, om een verdriet te dragen dat eigenlijk onmenselijk is, een pijn te doorstaan die met niets te vergelijken is. En ook al gaat het niet altijd, we doen ons best. Dat zijn we aan jou verplicht.
Het afgelopen jaar hebben we allemaal ups en downs gehad. Vooral op bijzondere data, zoals verjaardagen, kwam de pijn extra hard naar boven. Verder proberen we het een beetje te doseren, voor zover dat gaat. Je moet nog een heel leven lang met deze pijn om kunnen gaan dus je kunt het niet allemaal in één keer toelaten, daarvoor is het gewoon te veel.
Deze week was dat ‘doseren’ echter onmogelijk. We herbeleven die laatste week dat je bij ons was tot in de details, en dat is denk ik zo extreem omdat het echt traumatiserend is geweest. Je overleed op 27 september, maar de 26e namen we afscheid van je, om 15:00 uur. De laatste keer dat je ons aankeek, ons knuffelde, dat je me, toen ik op de gang stond, nog een handkus toewierp vanaf je bed, vlak voordat het gordijn sloot en je in slaap werd gebracht. Het is net alsof ik het weer meemaak, elke seconde. Sinds dat allemaal gebeurde is het nooit meer zo erg geweest als nu, het doet zoveel pijn, en ik kan het niet doseren, het gaat gewoon niet deze week.
Het enige wat me overeind houdt is de wetenschap dat jij geen pijn meer hebt en ons geloof dat jou iets bespaard is gebleven dat – hoe onmogelijk het ook lijkt – nóg erger zou zijn geweest. Maar ik mis je zo verschrikkelijk, en dat gemis gaat nooit meer weg. We deelden altijd alles samen en het is zo voelbaar dat dat niet meer gaat. Wat had ik je graag willen voorstellen aan Jesse, of je willen vertellen over mijn nieuwe baan. Wat zou je trots op me zijn geweest. Papa en mama hebben een ander huis gekocht, wat had je dat prachtig gevonden! En wat had ik graag gewild dat wij een toekomst hadden gehad waarin we daar samen met onze kinderen, en die van Paul, konden genieten voor de rest van ons leven. Maar allerliefste Lisa, het mocht niet zo zijn. En we kunnen niet anders dan dat accepteren, anders gaan we er aan onderdoor. Gelukkig kennen we je allemaal goed genoeg om te weten wat je zou hebben gezegd, gevonden of gedaan. Dat is jouw nalatenschap zusje, zo leef je altijd voort, in ons.
Ik ben voor altijd dankbaar dat ik jouw grote zus ben. Dat ik je mee op sleeptouw mocht nemen toen we klein waren, dat jij me op het rechte pad hield toen we wat ouder werden, dat we elkaar in bescherming namen op alle momenten dat dat nodig was. Dankzij jou weet ik voor de rest van mijn leven hoe het is om een zusje te hebben en hoe onvoorwaardelijk die band is. Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn, je blijft voor altijd deel van mij.
Side by side or miles apart, we are sisters, connected by the heart. Ik hou van jou, voor altijd.
Wat een pijn wat een verdriet voor jullie allen.
Een troost hopenlijk om te weten dat deze geweldige liefdevolle vrouw, jullie dochter, zusje en vrouw is.
Ze blijft dat voor altijd.
Lieve familie,
Natuurlijk hebben ook wij vandaag mee geproost. Hier staat de foto van Lisa ook nog op een mooi plekje.
Laatst vond ik wat echo-foto’s van Bram en Luuk, dat was een moment om wéér aan Lisa te denken. Zij was daar altijd, net als zoveel dingen erg in geïnteresseerd. Ik had dit jou, Bjorn samen met Lisa ook heel erg gegund. Lisa zit in vele harten, ook in die van ons♥️.
Veel sterkte, liefs
Luuk, Bram, Rick en Simone.
Wat een vreselijk moment om te moeten ervaren in jullie leven,heel mooi en lief verwoord hoe jullie je zus tot op het laatste moment nog hebben bijgestaan.
Ik wens jullie (ook na 1 jaar) heel veel sterkte met dit verlies.Dit soort overlijdens blijven je je hele leven helaas met je meedragen,maar zij zal over jullie waken in mooie en in minder mooie tijden.
Liefs
Robbert
Lieve mensen,
Als ik dit lees komt ook weer al het verdriet naar boven want het mag dan een jaar geleden zijn het staat nog steeds in mijn geheugen gegrift, en dan te bedenken wat het voor jullie allemaal moet betekenen !!
Veel liefs Hans en Lies.
Drie jaar alweer. Ondanks dat we elkaar niet meer spreken wens ik jullie veel sterkte toe tijdens deze moeilijke dagen. Er brandt een kaarsje hier.