Om 8:50 kom ik op de poli aan en besluit eerst maar even het gebruikelijke vingerprikje te halen, voordat ik me meld bij de assistente. Er is me namelijk net iemand voor bij de balie, en het prikkamertje is leeg. Nou ja, bijna dan. De prikmeneer zit al klaar met zijn prikkertjes, de alcohol, depdoekjes etc.
“Goedemorgen,” zegt hij vrolijk, “jouw geboortedatum is..?”
Ik geef antwoord en hij markeert mijn naam geel op de lijst. Hij wil net wat gaan invoeren in de computer, als mijn hematoloog komt binnenlopen. “Durf je het aan zonder vingerprik?” vraagt hij aan mij.
Huh? Ben ik al aan de beurt dan? Hoe kan dat nou, het is pas 8:50 uur en mijn afspraak staat om 9:00 uur… Is hij echt serieus te vróeg?!
Ik durf het best aan zonder vingerprik, en mag gelijk meelopen naar de spreekkamer.
“Haast?” vraag ik aan mijn hematoloog als we door de gang lopen. Ik bedoel, dit is wel heel ongebruikelijk. Maar misschien is de vorige patiënt niet komen opdagen. In ieder geval ben ik er wel blij mee. Ik heb de stoelen in de wachtruimte niet eens geráákt.
“Nee hoor, geen haast. Gewoon…” antwoordt hij.
Hij is gewoon op tijd. Mag ik dat op de valreep van mijn behandeling toch nog meemaken ;)
“Had jij deze al gezien?” vraagt hij terwijl hij het computerscherm mijn kant op draait.
Het is de uitslag van mijn vorige beenmergpunctie. Die had ik nog niet gehad, maar ik zie nu dat het allemaal goed is. Hartstikke mooi. Ik vraag om een uitdraai en krijg wel een hele bijzondere. Een ienieminie punctieuitslag op receptenpapiertjes… Best knap. Ik kan een lach niet onderdrukken. Volgens mij is hij de enige die dat voor elkaar krijgt.
De rest van de tijd hebben we het een beetje gehad over onze vakanties. Hij heeft een hele mooie verre reis naar Afrika gemaakt… zo gaaf, dat lijkt me ook geweldig om een keer te doen. Ooit, als ik het kan betalen. Wat nu niet bepaald het geval is. Tot die tijd voldoen resorts in Turkije ook heel goed.
Vlak voordat ik de spreekkamer verlaat vraagt hij hoe het met de ‘schrijverij’ gaat en of ik nog een boek ga schrijven. Er zijn veel mensen de laatste tijd die me dat vragen. Ik zou heel graag nog een boek willen schrijven, ik weet op dit moment alleen niet wanneer ik dat zou moeten doen. Mijn studie is al vrij druk. Maar, misschien in de toekomst..? Ik weet ook nog niet wat ik nou met dit blog ga doen. Ik riep al die tijd dat ik ermee zou stoppen als mijn behandeling zou eindigen omdat ik dan tenslotte toch niks boeiends meer te vertellen heb, maar nu het bijna zover is begin ik te twijfelen. Ik vind het schrijven veel te leuk om ermee te stoppen. Buiten deze site schrijf ik ook nog heel veel. Gewoon voor mezelf omdat ik dat soms even nodig heb, omdat ik ideeën heb of iets van me af moet tikken. Meestal doe ik er niks meer mee en sla ik het gewoon op in de computer, maar ik moest het dan gewoon even uittypen… Ik kan gewoon niet zonder het schrijven, daar komt het op neer. Dus voorlopig blijf ik er nog even lekker mee doorgaan.
Omdat ik vóór het gesprek geen vingerprik heb gehad, mag ik die na afloop nog even gaan halen. Ik heb werkelijk geen flauw idee wat voor bloedwaarden daar uitgekomen zijn. Het zal vast wel goed zijn.
Over 5 weken heb ik weer een afspraak staan voor controle en een (12e) beenmergpunctie. Daarna volgt nog één ATRA-kuur van vijftien dagen en dan ben ik half oktober definitief KLAAR met alle medicijnen!
Ik begin al te glimmen nu ik dit schrijf.
