Donderdag 10 november (laatste stagedag echocentrum):
Als een-na-laatste op het spreekuur komt een vrouw voor haar eerste echo. Al starend naar het echobeeldscherm valt me ineens iets op. Hé, wacht eens… nog eens goed kijken. In een flits van een seconde wissel ik een zie-jij-wat-ik-zie-blik uit met de echoscopiste. Ik zie aan haar dat zij ziet wat ik zie en dat zij aan mij ziet dat ik het ook zie. De enige die het nog niet gezien heeft, is de vrouw zelf. Ik zit toch eigenlijk wel te wachten op iets van “hey… is dat… zijn dat… huh?” zoiets. Maar pas als het uitgesproken is, zegt ze: “TWEE?! Zijn het er twéé!?” En dan een wanhopig gezucht. Ze is er wel van geschrokken, merk ik. En logisch ook. Je gaat uit van één kind, en binnen een seconde hoor je dat het er twee zijn! Daar zou ik ook van schrikken ja.
Ze vertelt dat haar man ook nog jarig is, waarna onze reactie is dat ze dan een mooi cadeau voor hem heeft. Verrassing, een extra baby!
Hoewel tweelingzwangerschappen vandaag de dag niet erg uitzonderlijk meer zijn, gebeurt het niet heel vaak dat je ze in deze setting (eerstelijns echocentrum) vaststelt. Het was dus wel heel leuk om dit op de valreep van mijn stage nog even mee te maken.
Maandag begin ik op de poli van de afdeling Klinische Genetica van het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Klinische Genetica is het medisch specialisme dat zich bezighoudt met erfelijkheidsonderzoek- en voorlichting. Het is een hele korte stage van -als ik het goed heb- slechts drie dagen (daarom doe ik deze stage ook nu, en de fulltime stages later). Wel drie lange dagen achter elkaar (ma, di, woe) van 8:30 tot 17:00 uur, dus dat is voor mij al een hele beproeving.
Dit wordt weer mijn eerste ziekenhuisstage sinds twee jaar. De laatste keer was in het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp, op de verloskamers, neonatologie en de kraamafdeling. Die stages liep ik ruim vier maanden voordat in datzelfde ziekenhuis mijn hele wereld instortte.
Ik ben ontzettend blij dat ik nu weer een relatief normaal leven leid. Op zich is het niet heel normaal om naast je stages (in het ziekenhuis nota bene) ook chemo te krijgen. Maar ik zou een leven zonder inmiddels niet meer kunnen voorstellen.
Gisteren ben ik weer even medicijnen gaan halen in het LUMC. Het was erg druk bij de poli-apotheek, zoals altijd tegen het einde van de ochtend. Ik trok een nummertje en nam plaats tussen alle andere wachtende mensen. Ik zat echter nog geen twee minuten toen ik één van de assistentes -zij is er bijna altijd- al klaar zag staan met mijn medicatie. Ze hield het in de lucht en gebaarde dat ik het mocht komen halen. Enigszins bezwaarlijk vond ik het wel, want ik was nog helemaal niet aan de beurt. Maar goed, ik heb snel een nieuw receptje afgegeven en toen was ik alweer weg. Ik kan weer twee weken voort!
