Dinsdag 3 april 2012 – Reanimatiecursus

Vandaag hebben we voor onze opleiding een reanimatiecursus in het Slotervaart Ziekenhuis. Reanimatie bij volwassenen, om precies te zijn. Reanimatie bij pasgeborenen worden we geacht te kunnen inmiddels. Godzijdank heb ik nog nooit meegemaakt dat het nodig was.
We moeten om 8:30 op de tiende verdieping van het ziekenhuis zijn, bij het ‘Waak-Slaapcentrum’. (Ik wilde hierachter schrijven: wat dat dan ook moge zijn. Maar goed, als ik het noem, dan is het ook wel leuk om te weten wat het is hè, zo’n ‘Waak-Slaapcentrum’.) Ik heb het even opgezocht. Het is een heuse afdeling waar patiënten liggen die onderzocht en behandeld worden in verband met slaapproblemen.
Het is mij een raadsel waarom die reanimatiecursus dáár gegeven wordt.
Om de afdeling op te mogen, moeten we op een bel drukken. Een verpleegkundige die op de gang loopt opent de deur voor ons. “Er slapen nog twee patiënten,” zegt ze, “dus wel een beetje zachtjes doen.”
Oké, het is wel een beetje een vreemde afdeling. En het is nog vreemder dat die reanimatiecursus hier gegeven wordt. Het zal wel te maken hebben met beschikbaarheid van cursusruimten ofzo.

We maken kennis met de docent, een man van achterin de vijftig (ik heb het niet gevraagd, maar zoiets zal het zijn). Hij begint met behulp van een powerpointpresentatie ons de kneepjes van Basic Life Support uit te leggen, daar zijn we zo’n half uur zoet mee. Hierna volgen we hem naar één van de reanimatiepoppen, waar hij een demonstratie gaat geven. Na dertig keer thoraxcompressie (hartmassage) is het tijd voor de mond-op-mondbeademing. Maar ja, denk ik, dit is een pop, en wij moeten ook nog allemaal… dus hij zal wel niet écht…
Dus wel.
Oké, nou die pop ga ik dus in ieder geval niet meer eh…
Gelukkig zijn er nog een paar poppen en we mogen in duo’s oefenen. Alle monden van de poppen worden netjes schoongemaakt met alcohol, maar toch, we zijn er allemaal niet erg happig op.

“Als ik jou was zou ik die mond-op-mondbeademing maar niet doen hoor, Lisa, jij bent toch vatbaarder en zo?” zegt een medestudent tegen mij.
“Ja, precies! Ik denk inderdaad dat het beter is als ik dat maar oversla. Chemoregels, je kent ze wel…” antwoord ik.
Mond-op-mondbeademing bij poppen die door weet ik hoeveel mensen worden gebruikt staat dan (gek genoeg) niet op de lijst, maar iedereen weet dat het beter is om dat eh… over te slaan als het kan. Toch?
Afijn, ik beperk me tot de hartmassage. En dat valt nog behoorlijk tegen! Ik ben nog maar net begonnen of de docent corrigeert me al: “niet zo snel, dame. Het moet iets rustiger.”
O. Ik heb dit ook niet bepaald eerder gedaan.
Terwijl ik een tweede poging doe, begint mijn ‘assistent’ (want reanimeren doe je niet alleen) spontaan “Stayin’ alive” van de Bee Gees te zingen, om het ritme van de hartmassage aan te geven. Genoeg om finaal in de slappe lach te schieten.

Als ik even later naast een medestudent sta, die druk bezig is met het leven te redden van de pop, komt de docent bij ons staan.
“Hoe lang is het geleden, van je tracheostoma?” vraagt hij al wijzend naar het litteken in mijn hals.
Meneer heeft het gezien.
“Twee jaar,” antwoord ik, en aan zijn gezicht zie ik dat hij de reden wil weten. Had ik ook gewild als ik hem was, dus logisch. “Ik heb een tijd op de IC gelegen.”
“Ja da’s meestal hè, met die dingen. Waar zou je hem anders gekregen moeten hebben?”
“Ehh, weet ik niet.” Maar ik snap ook wel dat het niet echt een vraag was.
“Had je een verkeersongeluk gehad ofzo?”
“Ik had acute leukemie met inwendige bloedingen. Longbloedingen onder andere.”
“Ohh oké,” zegt hij laconiek met z’n Amsterdamse accent.
Ja precies… Gewoon acute leukemie met een paar inwendige bloedingen die hooguit wat levensbedreigend waren. Maar verder best ‘ohh oké’.
Huh?! Ik heb tot nu toe veel verschillende reacties gehad, maar ‘ohh oké’ stond nog niet op de lijst. Met zijn jarenlange ervaring dacht hij waarschijnlijk: nou, jij hoefde in ieder geval niet gereanimeerd te worden, mazzelaar!
Ja, kijk, zo is er altijd baas boven baas.