Het blog roept alweer een paar weken. Ik heb te lang niets laten horen. Gelukkig heb ik een goed excuus, aangezien ik erg druk ben geweest. Veel drukke diensten gehad in Zaandam. Ook tijdens de nachtdiensten ben ik geregeld mijn bed uit gebeld. De eerste keer dat ik ’s nachts weg moest, dacht ik bij het verlaten van mijn kamer: zal ik de deur laten klappen, of niet..? Beetje flauw hè, heb het daarom maar niet gedaan. Maar ik had wel een beetje de neiging om mijn overbuur te laten ervaren hoe irritant dat is.
Laatst had ik het hele weekend dienst, van vrijdagavond tot zondagavond. Achteraf realiseerde ik me dat ik nog niet eerder 48-uurs diensten gedaan heb, maar het ging best prima. De eerste nacht heb ik grotendeels kunnen slapen, maar overdag ben ik 12 uur lang aan het werk geweest. Om 19:30 uur kon ik terug naar de piketkamer. Onderweg daarnaartoe groette ik een patiënt van Cardiologie die daar in zijn badjas televisie zat te kijken in de wachtruimte op de gang.
“Zo, ga je lekker naar huis?” vroeg hij.
“Nee, ik ga slapen.”
“Ga je slapen hier?”
“Ja, nachtdienst.”
“O, oké.”
Op de kamer heb ik snel wat gegeten en dacht daarna: ik ga héél eventjes liggen. Na een uur werd ik wakker en vond ik het wel bedtijd. Uiteindelijk werd ik om 22:00 uur gebeld en moest ik mijn bed uit, maar toen had ik wel mooi even twee uurtjes geslapen. Daar was ik mezelf erg dankbaar voor. Rond 02:00 uur werd ik namelijk weer gebeld. Jawel, een bevalling. Nadat de verloskundige en ik bij de mensen thuis waren geweest, zijn we teruggegaan naar het ziekenhuis omdat ze daar wilde bevallen. Cliënten komen met hun eigen auto uiteraard, dus wij hebben op hen gewacht in de hal van het ziekenhuis. We hebben daar een tijdje staan kletsen met de portiers, die lekker met koffie, thee en koekjes achter de receptie hun tijd aan het uitzitten waren. Lijkt mij ook vreselijk, de hele nacht daar moeten zitten. Maar goed, ieder z’n vak…
De portiers, een beveiliger en de verloskundige hadden het over hun kinderen. Dat de ene nog onhandelbaarder was dan de andere. En of ze niet eens van kinderen konden ruilen. Ik zat het een beetje aan te horen, al leunend op de balie (met lucifers tussen mijn oogleden). Ik dacht nog: zie ons hier nou staan met z’n allen, om half 3 ’s nachts…
“En, heb jij kinderen?” vroeg een van de portiers aan mij.
“Nee, nog niet.”
“O, vandaar dat je zo stil bent.”
“Nou, dat is vooral vanwege dit tijdstip hoor. Maar inderdaad, als ik dit allemaal zo hoor, denk ik er nog wel even wat langer over na.”
Uiteindelijk ben ik tot de volgende ochtend 8:00 uur in het ziekenhuis bezig geweest. Direct daarna zijn de verloskundige en ik visites gaan rijden. Om 14:30 waren we klaar en hoopte ik even te kunnen slapen (we waren allebei erg moe inmiddels). Ik heb welgeteld een half uurtje in diepe slaap op de piketkamer doorgebracht, toen mijn telefoon weer ging. Dat zijn de momenten waarop je jezelf even afvraagt wat je ook alweer zo leuk vond aan dit vak… Maar als je dan tweeënhalf uur later weer een kind op de wereld hebt geholpen, denk je: dáárom!
Mijn dienst eindigde die zondagavond om 18:00 uur, en ik heb het kind om 17:40 uur nog ‘gevangen’. In totaal vier bevallingen gehad in 48 uur.
Het was me het weekendje wel.
Geweldig je bent voor mij een voorbeeld ook een Apl patient inmiddels wel met consilidatiekuren
bezig maar je verhaal geeft mij steun en hoop voor de toekomst.
veel liefs en kracht van wilma