Ik heb een enorme offday vandaag. Lange tijd niet zo’n dag gehad, maar vandaag even geen positiviteit. Die boosheid waarvan ik dacht dat ik het niet had, heb ik vandaag wel. Eigenlijk ben ik al de hele dag boos op alles. Het begon gisteravond, toen ik kotsmisselijk werd van de medicijnen die ik moest innemen. Ik ben al de hele week misselijk, en nu moest die methotrexaat er ook nog bij. Wat kan ik daar als een berg tegenop zien! Zeker als je al misselijk bent, dan valt die chemo zwaar.
Ik moet nog een jaar. Dat zijn nog 12 maanden, 52 weken en 365 dagen. Dat betekent dus nog zo’n 42x methotrexaat, 305x mercaptopurine, 365x co-trimoxazol en nog 480 ATRA-capsules. En de foliumzuur nog niet eens meegerekend.
Toen ik twee jaar geleden nog gezond was, hoefde ik al die troep niet te slikken. Net als alle andere gezonde mensen. Vandaag vind ik het allemaal wél oneerlijk en word ik overal wél boos om. Boos om mijn haar dat uit mijn haarclip zakt, omdat het nog net te kort is. Boos om het feit dat ik moe ben (tevens de oorzaak van deze dip, denk ik), boos omdat ik bang ben dat ik straks mijn stages niet fulltime kan lopen, en boos omdat andere twintigers daar allemaal geen last van hebben. Waarom kan ik me niet gewoon net als leeftijdsgenoten druk maken om simpele dingen die helemaal niet belangrijk zijn!?
Eerlijk gezegd steunt het me wel om te weten dat er meer mensen zijn zoals ik.
Na anderhalf jaar ben ik er ook wel echt een keer klaar mee. Klaar met al die vervelende gevolgen waar veel mensen niet bij stilstaan. Ik ben het zat om steeds overal rekening mee te moeten houden. Bij veel dingen moet ik me afvragen of ik het wel zal volhouden, of dat ik het misschien anders moet inplannen. En op zich gaat het best en doe ik zoveel mogelijk, maar voorheen had ik er nooit last van.
Het huilen staat me al de hele dag nader dan het lachen. Vanochtend heb ik me maar gestort op studieopdrachten voor maandag. We gaan de nieren echoën en dus ben ik de boeken ingedoken. Even mijn hoofd bij iets anders. Even vergeten hoe beroerd ik me vandaag voel. Even ongecompliceerd studeren op de anatomie in plaats van ingewikkelde psychische ellende als gevolg van kanker. Hoe moeilijk het ook is om dat aan de kant te schuiven, gezien de hoeveelheid plek die het vandaag inneemt.
Kop op Lisa! Morgen een onday!!