Je knippert met je ogen en de tijd is om. Zo ging het ongeveer met mijn stage in het LUMC. De afgelopen drie weken heb ik eens niet als patiënt, maar als verloskundige in opleiding in het ziekenhuis rondgehobbeld. Ik weet dat ik het LUMC altijd een beetje door een roze bril bekijk, maar dat staat nu even helemaal los van het feit dat ik er een ontzettend leuke stage heb gehad. De drie weken zijn dan ook echt voorbij gevlogen en ik moet zeggen dat ik het jammer vond om weer weg te gaan. Helemaal als je net je draai hebt gevonden, het team hebt leren kennen, weet waar alles ligt en hoe alles werkt. Maar goed, zo gaat dat met alle stages. Net als je er lekker in zit, mag je alweer gaan.
Mijn stage begon op de zwangeren-/kraamafdeling, waar ik samen met een co-assistent gekoppeld was aan een arts-assistent in opleiding tot gynaecoloog. De dagen op de afdeling waren op zich wel leuk en interessant, maar we zaten grotendeels met z’n drietjes in een kamertje achter de computer. Afgezien van de momenten dat we visite liepen over de afdeling dan.
De co-assistent en ik moesten samen de grote visite voorbereiden voor de donderdagochtend. Bij dit multidisciplinair overleg worden alle patiënten besproken die op de afdeling liggen, en de taak was aan ons om iedere patiënt voor te dragen. Dus daar zijn we een tijdje zoet mee geweest.
Ik heb op mijn eerste dag op de afdeling wel direct iets waanzinnigs kunnen meepikken, namelijk een lasercoagulatiebehandeling van de placenta. Dit is een ingreep die alleen in het LUMC wordt uitgevoerd, en dit gebeurt bij tweelingzwangerschappen waarbij het zogenaamde tweeling-transfusiesyndroom optreedt. TTS is een complicatie die alleen kan ontstaan bij tweelingen die één placenta delen. Hierbij krijgt het ene kind via vaatverbindingen in de placenta chronisch bloed toegevoerd van het andere kind, met als gevolg dat het ontvangende kind té doorbloed is en teveel vruchtwater heeft, terwijl het donorkind ernstige bloedarmoede en te weinig vruchtwater heeft.
Bij lasercoagulatie worden de vaatverbindingen in de placenta door middel van een soort kijkoperatie in de baarmoeder dichtgelaserd. Echt enorm bijzonder om te zien, en helemaal als je foetale delen zoals een handje of een voetje op het beeld ziet verschijnen. Het idee alleen al dat je op dat moment ín de baarmoeder aan het kijken bent, is bizar. Ik had een mondkapje voor (en een OK-mutsje op mijn hoofd en een belachelijke laserbril op) en dat was maar goed ook, want ik was echt met open mond naar het beeldscherm aan het staren.
Deze laserbehandeling was aan het einde van mijn dagdienst, maar ik ging helemaal hyper naar huis.
De andere twee weken heb ik spreekuur gedaan op de poli Verloskunde. De gynaecologen lieten me daar over het algemeen heel vrij in. Meestal zagen ze tegelijkertijd zelf ook een aantal patiënten in de spreekkamer ernaast, of zagen ze kans om ‘ondertussen even wat brieven te typen’ (zo gaat dat natuurlijk…). Als ik een patiënt gezien had, besprak ik alles even met de gynaecoloog, die dan vervolgens nog even gedag kwam zeggen of een echo kwam maken.
Het was echt super op deze manier. Het is sowieso een leuk team dat daar werkt en het was prettig om zelf het spreekuur te kunnen doen. Erg jammer dat de stage zo kort was, ik had er nog wel langer willen blijven!
Afgelopen maandag ben ik in mijn lunchpauze nog even langs geweest op de Intensive Care. Ik had min of meer afgesproken met een verpleegkundige dat als het me zou lukken, ik langs zou komen.
De nieuwe IC (ze zijn verhuisd anderhalf jaar geleden) kun je niet zomaar binnenwandelen. Medewerkers kunnen met hun badge de deuren openen en bezoek dient zich te melden via de intercom. Tja, en wat doe je dan als je als ex-patiënt, met een badge aan je witte jas, voor de deur staat? Een beetje gekke combinatie is het wel. Op een of andere manier voelde het een beetje brutaal om mijn badge te gebruiken, omdat ik me toch nog ergens patiënt voel op de IC. Maar goed, ik heb het toch maar gedaan. Vervolgens heb ik de verpleegkundige even gestoord die achter de balie net aan haar lunch begonnen was. Hoewel we elkaar op mijn boekpresentatie nog gezien hebben, was het leuk om nu ook even te kletsen. Maar ik ben niet te lang blijven hangen, want het was druk op de IC (en patiënten gaan natuurlijk boven álles… ik begrijp dat…) en ik moest ook maar weer eens terug naar B3 om aan het werrek te gaan.
