Zaterdag 17 november 2012 – Stage in Purmerend

Het werd hoog tijd dat ik weer even een blog zou plaatsen hè? Ik weet het, ik weet het. Ik ben er de afgelopen twee weken niet aan toegekomen omdat ik weer volop stage aan het lopen ben. Momenteel werk ik vier dagen in de week, dus in totaal 32 uur! Jawel, met een uitroepteken erachter want het is weer een mijlpaal en ik ben er zelfs een beetje trots op. 32 uur komt aardig in de buurt van een fulltime werkweek en het gaat erg goed. Zelf vind ik het bijna wonderlijk dat het me zo goed af gaat. Ik ben daar echt dankbaar voor en kan er dagelijks van genieten. Voor zolang als het duurt natuurlijk, want op den duur wordt alles weer normaal en weet je niet beter meer (zo jammer, dat zo’n euforisch gevoel nooit blijft hangen). Het is net als stoppen met je chemomedicijnen… Je leeft heel lang naar zo’n moment toe en denkt dat het een wereld van verschil zal gaan zijn, en dan blijkt dat je het totaal niet mist. Ik ben pas een maand klaar met mijn behandeling en ik ben al helemaal gewend aan het leven zonder medicijnen.

Momenteel loop ik stage bij een verloskundigenpraktijk die gevestigd is op de afdeling Verloskunde/Gynaecologie in het Waterlandziekenhuis (Purmerend). Het is een bijzondere context daar, want het is gewoon een verloskundigenpraktijk, maar ’s avonds en ’s nachts doen ze niet alleen de bevallingen van hun eigen cliënten, maar ook die in het ziekenhuis waarbij er sprake is van een medische indicatie.
In de verloskunde wordt er onderscheid gemaakt tussen eerstelijns zorg (= verloskundigenpraktijk), tweedelijns zorg (ziekenhuis, verhoogde risico’s) en derdelijns zorg (= academisch ziekenhuis).
De verloskundigen die in deze praktijk werkzaam zijn, werken dus als eerstelijns én tweedelijns verloskundige. Ze zijn ook als zodanig opgeleid. Er wordt gewerkt in 8-uursdiensten en dat gaat net zoals in het ziekenhuis. Je bent gewoon aanwezig op de afdeling Verloskunde, werkzaam binnen het team. Ik vind het een ontzettend leuke combinatie: je hebt enerzijds het persoonlijke contact met je eigen (eerstelijns) cliënten omdat je die ook steeds op het spreekuur ziet, en anderzijds werk je op de verlosafdeling in het ziekenhuis en doe je de tweedelijns bevallingen.
Zoals ik mijn toekomst nu zie, wil ik waarschijnlijk in de tweedelijn gaan werken. Wat dat betreft was ik een uitzondering vergeleken met mijn studiegenoten, omdat zij allemaal graag in een praktijk wilden werken. Ik vind een praktijk ook leuk, maar ik werk liever in een gezellig team dan in mijn eentje, en de ziekenhuissetting bevalt me goed. Ik vind het ook wat uitdagender dan de eerstelijn.

Ik heb het erg naar mijn zin op mijn huidige stageplek, het is een leuk team op de afdeling. Ik werk dus vier dagen per week, waarvan meestal 3 diensten en 1 dag spreekuur. Omdat het 8-uursdiensten zijn en ik dacht dat er een slaapplek was in het ziekenhuis, had ik toegezegd om naast dag- en avonddiensten ook af en toe nachtdienst te willen doen. Anders mis ik zo veel bevallingen. Echter op mijn eerste stagedag kwam ik erachter dat er geen slaapplek was en dat het ook niet echt de bedoeling was om te gaan slapen tijdens een nachtdienst. Dus op dat moment kreeg ik het wel een beetje benauwd. Ik dacht gelijk: o jee… waar heb ik nou weer mee ingestemd? Ik weet helemaal niet of dat haalbaar voor me is. Ik besloot het maar even te bespreken en heb mijn situatie uitgelegd aan één van de verloskundigen die mij begeleiden tijdens deze stage. Ik zei dat ik het best wilde proberen, maar dat het voor mijzelf ook nog onduidelijk is wat ik wel en niet aankan en dat ik dus niet weet of nachtdiensten echt te doen zijn. Zij gaf direct aan dat er altijd uitzonderingen te maken zijn en dat ze degene die mijn rooster had gemaakt even zou bellen.
De volgende dag had ik dienst met de verloskundige die ook mijn rooster had gemaakt, en zij vertelde dat ze het verhaal gehoord had. Het was totaal geen probleem om mijn rooster aan te passen en de nachtdiensten eruit te halen. Ik mag te allen tijde aangeven wanneer iets teveel wordt of ik het even niet meer trek. Ik ga ervan uit dat dit niet nodig is, het is nog nooit eerder nodig geweest. Maar het is fijn dat ze er veel begrip voor hebben. Ik voel me altijd bezwaard en een beetje lastig als ik dit bespreekbaar moet maken, zeker omdat er niks aan me te zien is. Het voelt niet goed om op mijn eerste dag al te moeten zeggen dat ik geen nachtdiensten kan doen. Je bent ergens toch bang dat ze zullen denken: wat hebben we daar nou aan?
Gelukkig was hier totaal geen sprake van en namen ze het goed op. Echt super.

Laatst was ik tijdens mijn avonddienst een bevalling aan het begeleiden. Tegen het einde van mijn dienst had ze volledige ontsluiting, maar omdat het haar eerste kind was zou het waarschijnlijk niet binnen no time geboren zijn. De verloskundige en de verpleegkundige moesten allebei weg en hebben om 23:30 uur overgedragen aan de nachtdienst. Ik wist echter dat de vrouw het liefste wilde dat wij het zouden afmaken en omdat ik haar al de hele avond had begeleid, was de keuze voor mij makkelijk. Ik beloofde te blijven om haar bevalling nog te doen.
Toevallig ging mijn afstudeerscriptie (die heb ik al gedaan) over hoe vrouwen hun bevalling ervaren als ze halverwege worden overgedragen aan het ziekenhuis. Uit het onderzoek kwam onder andere dat vrouwen de dienstoverdracht ontzettend vervelend vinden. Zijn ze net gewend aan de verloskundige/arts/verpleegkundige, komt er weer een ander! Maar het meest belangrijk voor een positieve ervaring is nog wel dat de begeleiding goed is.
Aangezien ik degene was die haar begeleidde, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om nu, op het laatste stukje van haar bevalling, weg te gaan. Dus het kon me niet schelen hoe lang ik nog moest blijven, maar ik besloot pas naar huis te gaan als zij haar kind in de armen had.
Ondanks dat het op het laatst nog even spannend werd en de gynaecoloog kwam meekijken, heb ik haar bevalling gelukkig kunnen doen. Het is allemaal goed afgelopen.

Uiteindelijk verliet ik om 01:30 uur het ziekenhuis. Overal donker in de gangen. Ik zwaaide nog even naar de nachtportier, die de deur voor me opendeed. En toen kon ik beginnen aan mijn 40 minuten durende autorit naar huis. De adrenaline gierde nog steeds door mijn lijf, dus ik heb hard zitten meezingen met de radio en zitten denken aan de -toch wel spannende- bevalling die ik zojuist had gedaan. Ik was zo blij dat ik was gebleven. Ze was me er erg dankbaar voor en het was voor mij een kleine moeite. Het geeft zo’n voldaan gevoel als je twee ouders tevreden achterlaat, mét kind!

In tegenstelling tot een paar weken geleden zit ik weer erg goed in mijn vel. Ik merk dat ik door stage helemaal opbloei, omdat ik er veel plezier in heb, er voldoening uithaal en merk dat ik fysiek alweer zo veel aankan. De vermoeidheid lijkt minder te zijn dan toen ik nog medicijnen gebruikte. Sinds ik ermee gestopt ben voel ik niet meer de noodzaak om ’s middags te gaan rusten, dus dat is een enorme vooruitgang. Alleen na vier dagen werken merk ik het natuurlijk wel, en vanmiddag heb ik dan ook even gerust. Tijdens mijn behandeling was ik niet in staat om 32 uur te werken, dus het gaat echt de goede kant op. 
Ik vind dat ik veel geluk heb gehad met hoe ik uit de strijd ben gekomen. Gezien mijn ziektegeschiedenis had mijn toekomst er zo anders uit kunnen zien. In plaats daarvan heb ik nu eindelijk het gevoel dat ik weer echt dóór kan. Het komt redelijk in de buurt van zoals het had moeten zijn.