Zondag 1 september 2013 – Aan alles komt een einde

Mijn werkstuk over baby’s… ik had het laatst in mijn handen. Ik weet nog goed dat ik dit werkstuk maakte in groep 8 van de basisschool. Mijn broertje was toen 9 maanden oud en mijn inspiratie voor dit werkstuk. Grappig om het hoofdstukje over ‘De verloskundige’ te lezen, omdat ik destijds nog niet wist dat ik dat later zelf zou gaan worden. Inmiddels weet ik dat mijn interesse voor verloskunde er altijd al in gezeten heeft. Ik ben me daar nooit bewust van geweest, maar nu is het me duidelijk. In groep 6 hield ik al een spreekbeurt over Siamese tweelingen, gebaseerd op Museum Vrolik (AMC) waar ik was geweest. En in mijn eindexamenjaar van de middelbare school was het onderwerp van mijn profielwerkstuk: ‘Erfelijke en aangeboren afwijkingen’. Wat alle andere leerlingen kozen vond ik maar saai, dit was wat ik interessant vond. Ik wist dan ook lang van tevoren dat dit mijn onderwerp zou gaan worden. Tenslotte wilde ik Verloskunde gaan studeren, dus dit sloot mooi aan. Ik ben enorm diep op de stof ingegaan, tot ‘pre-implantatie genetische diagnostiek’ aan toe. Hoe meer informatie ik tegenkwam, hoe meer ik wilde weten en hoe ingewikkelder mijn werkstuk werd. Uiteindelijk moest ik mijn profielwerkstuk presenteren aan medeleerlingen, een aantal ouders (van andere leerlingen die ook moesten presenteren) en twee docenten. Mijn wiskundeleraar, onder andere. Aan het einde van mijn presentatie schoot hij in de lach. “Waarom moet u nou lachen?” vroeg ik. “Omdat je met van die moeilijke termen loopt te smijten,” zei hij. Ik denk dat hij dacht: goh, Lisa kan toch nog iets. Er is toch nog íets waar ze talent voor heeft. Want inderdaad, wiskunde heb ik nooit begrepen. En dat wist mijn leraar. Als ik -met dank aan mijn bijlesleraar- weer eens een 6 in de wacht had gesleept, was hij oprecht blij voor me. Maar het zal hem niet verbaasd hebben dat ik het vak wiskunde liet vallen zo gauw als het kon. Het was pure energieverspilling wat mij betreft, en slecht voor mijn gemoedstoestand.
In het begin kreeg ik nog bijles van mijn vader, die altijd bewonderenswaardige trucjes, pijltjesschema’s en tekeningetjes wist te maken. Maar als ik dan vroeg: “waarom is dit dan zo? En waarom moet dat zo? Want ik snap het niet.” Dan was steevast het antwoord: “Er valt niks te snappen. Het IS gewoon zo.” En daarom heb ik altijd moeite met wiskunde gehad. Ik moet het ‘waarom’ weten. In de verloskunde kun je je dat bij alles afvragen. Natuurlijk gaan de dingen zoals ze gaan, maar er is bijna altijd een reden voor waarom iets op een bepaalde manier gaat. Een functie, een doel.

De laatste tijd giert de adrenaline door mijn lijf, omdat mijn afstuderen in zicht is. Ik denk ook veel terug aan de afgelopen jaren. Achteraf gezien is het snel gegaan. Ik weet nog dat ik ooit zo graag Verloskunde wilde studeren, maar dat het onmogelijk leek om dat te bereiken. Ik werd twee keer uitgeloot, waardoor ik één jaar Pedagogiek heb gestudeerd om mijn propedeuse te halen en daarna Verloskunde in België ben gaan doen. Ook een moeilijk jaar uit mijn leven, maar ik heb het gedaan en ik heb er geen spijt van. Het was voor mij een droom om Verloskunde in Amsterdam te mogen studeren, en helemaal om ooit verloskundige te zíjn. En nu ben ik het bijna. Ik heb het vak geleerd. Over een aantal maanden ben ik eindelijk wat ik altijd zo graag wilde worden. Dat voelt heel bijzonder. Helemaal gezien het feit dat ik halverwege de opleiding leukemie heb gekregen en dat mijn situatie zo slecht is geweest. Het heeft me niet uit het veld geslagen. Ik heb het bijna voor elkaar, en dat voelt onwerkelijk.

Ik heb nog 15 weken stage te gaan (t/m week 52) en ben heel druk met het afronden van de laatste dingen. Ik moet nog een aantal verrichtingen behalen om te mogen afstuderen. De meesten heb ik, maar ik moet bijvoorbeeld nog 7 bevallingen doen (wat makkelijk gaat lukken in 15 weken stage).
Ik heb onlangs ook een hele mooie visitetas gekocht (zie foto’s hieronder). Het is een dokterstas die wij gebruiken voor onze visites bij mensen thuis. Ik ben er zo gelukkig mee, ik kan niet wachten om hem te gebruiken. Nu moet ik nog alle andere verloskundige spullen kopen, maar daarvoor moet ik nog een afspraak plannen bij het bedrijf die dat levert. Het gaat me een vermogen kosten, maar goed, daar had ik al op gerekend. Denk aan een verlostas, reanimatieset, doptone, bloeddrukmeter, instrumenten (voor bevalling en hechten), en nog veel meer.

Ik ben me ook aan het oriënteren wat betreft een andere auto… Mijn lieve Pandaatje kan straks echt niet meer, letterlijk en figuurlijk. Het gaat me wel een beetje aan het hart als ik naga dat hij hoogstwaarschijnlijk naar de sloop gaat, maar het lijkt me ook heerlijk om een (oké ik ga het toch zeggen) fatsoenlijke auto te hebben. Ik rijd nu echter al 5 jaar in mijn ‘groenbak’, en hij heeft me nog nooit in de steek gelaten. Dus je kan erover zeggen wat je wilt, maar het was een goede auto. Maar een verloskundige in een groenbak kan natuurlijk niet. Toch zal ik zal hem best een beetje missen, mijn eerste kleine autootje. Ik vind het nog steeds een collectorsitem, een oldtimertje, een klassieker. Maar tot dusver heb ik niemand kunnen overtuigen, wat heel vreemd is.
Ach, zo komt aan alles een keer een einde.