Ik ben zo ontzettend trots op mijn vrouw hoe ze dit blog bijhoudt. Maar ben nog veel trotser op hoe ze dit allemaal doorstaat en hoe ze zich overal doorheen vecht.
De laatste twee maanden zijn onbeschrijflijk. De emoties die ik al voel en hoe heftig ik dit meemaak. Het is elke dag weer een gevecht om je hoofd boven water te houden en het kost zo veel kracht om na elke klap die we moeten incasseren weer de moed erin te houden en weer verder te vechten.
Het begon met de steeds groter wordende angst dat we misschien nooit samen kinderen zouden kunnen krijgen. Want wat wil ik graag kinderen samen met Lisa. Het is al iets waar ik al vanaf het begin van onze relatie van droom.
Maar die angst werd in een klap veranderd in de angst om mijn vrouw te verliezen. En misschien helemaal geen toekomst samen te hebben… Elke keer als ik daar ook maar eventjes aan denk word ik overweldigd door verdriet.
Honderd keer per dag sta ik stil bij hoe ik me op dat moment voel en dat Lisa dit weer honderd keer heftiger voelt en meemaakt.
Zij moet hier doorheen
Zij zit opgesloten in het ziekenhuis
Zij moet alle pillen slikken
Zij voelt zich lichamelijk gesloopt
Zij voelt de misselijkheid
Zij voelt de pijn
Zij ziet veel van 8 jaar geleden weer opnieuw
Zij moet het weer doorstaan
Haar leven is in gevaar.
Hoeveel we haar ook proberen te steunen, zij moet dit weer doorstaan. Ik en iedereen kan zich maar een fractie proberen voor te stellen hoe dit voelt voor haar.
Het is al erg genoeg om dit één keer mee te maken en doorheen te moeten, laat staan een tweede keer, laat staan na twee maanden klap op klap incasseren en dan weer die verschrikkelijke ziekte van het verleden terug, weer leukemie, weer bloedkanker. Ik krijg beide woorden maar moeilijk uit mijn mond. Elke keer als iemand het zegt gaat er een schok van verdriet en boosheid door me heen. Het leven is soms zo oneerlijk.
Gisteren was weer een hele zware dag voor Lisa. Dus ook voor mij was dit weer heel heftig. Je bent jezelf er al een paar dagen op aan het “voorbereiden” dat dit moment gaat komen. Maar je kan je op dit soort momenten niet voorbereiden. Het moment dat Lisa’s haar er afgaat.
Ze koos er nu voor om haar haren er voor een Toupim af te laten halen en niet om te wachten totdat het zelf uitvalt. Een heel klein beetje controle in een periode waar je nergens vat op hebt en waar je alle controle kwijt bent. En met de Toupim heeft ze straks nog een beetje haar eigen haar om te dragen.
Het eraf gaan van Lisa’s haar maakte voor mij niet zo veel uit, het verandert niets aan hoe ik naar Lisa kijk en hoeveel ik van haar houd. Wat echt mij zo veel verdriet doet is om mijn vrouw, waar ik zielsveel van houd, te zien breken. Bij elk knipje dat de kapster zet zie je een schreeuw van verdriet op haar gezicht. De tranen rollen over haar wangen. Je voelt haar hand verkrampen in jouw hand. Een ondraaglijk gevoel.
Het is verschrikkelijk om langs de zijlijn te staan en het enige wat je kan doen is haar hand vasthouden en er voor haar zijn…
Ik heb ontzettend veel respect en ontzag voor haar. En doe alles om het maar een klein beetje te verzachten.
Wat ben ik trots op haar.
Björn, zo mooi en dank voor je woorden.
Ik denk zoveel aan jullie hier en bedenk me
vaak hoe machteloos dit voor jou moet voelen om Lies zo te zien.
Veel liefs van mij en denk aan jou Lies, aan Frans, José, Paul en Sjuul.
Lieve Bjorn, wat heb je dit mooi beschreven.
Van je áf geschreven. Knap om je zo te uiten. Jij kan Lisa heel goed helpen met haar blog.
Fijn ook om te weten hoe het met jou gaat, hoe jij dit doorstaat.
Je bent een hele grote steun voor haar in de allermoeilijkste momenten.
Dat is echte liefde.
Veel liefs jullie allebei
Lieve Bjorn en Lisa, gisteren en vandaag konden we heel even bij jullie zijn. Wat deed het pijn om Lisa niet onze gebruikelijke knuffel te geven. We willen ze natuurlijk niet nog zieker maken als ze nu al is. Gisteren keken we in verdrietige, machteloze en gebroken ogen. Vandaag waren het weer de ogen van Lisa, wel heel erg moe en ziek, maar tegelijkertijd vol kracht, doorzettingsvermogen en vechtlust. Lisa, je staat weer aan het begin van de beproevingen die je 8 jaar geleden hebt moeten doorstaan, je weet wat er aan komt, hoeveel pijn, misselijkheid en verdriet je weer op je pad krijgt, en toch zeggen je ogen, ik ga het weer doen, het is helaas niet anders maar ik vecht me hier weer doorheen. Je hoeft dit niet alleen, je hebt naast je ouders en al die mensen die er 8 jaar geleden ook voor je waren, nu ook Bjorn en zijn familie die er voor je zijn. We staan wel allemaal machteloos aan je zijde, zoals Bjorn dat zo mooi omschrijft, want jij moet het doen. Jouw vechtlust en maakt iedereen om je heen ook extra sterk, die ene blik van, ik ga dit doen, is er iedere 10 seconde. Lisa, wij zijn ook heel trots op wat je doet, en op de kracht die jij en Bjorn samen opbouwen om hier sterk uit te komen. José en Frans, heel erg lief zoals jullie er ook voor Bjorn zijn. Veel liefs van Joke en Theo
Wat mooi geschreven, Bjorn! De liefde die jij voor Lisa voelt is bijna tastbaar.
Fijn dat jij er voor haar bent. Meer kun je niet doen…
Ik heb voor Lisa al enorm veel respect, maar net zoveel voor jou!
Jullie zijn zo moedig!
Dikke knuffel, Jeannette
Grote bewondering hoe jullie elkaar zo goed weten te vinden in deze vreselijke achtbaan van emoties.
Jullie zijn dagelijks in onze gedachten.
En ik ben zo blij dat de knoktwinkeling weer wat terug is in je ogen Lisa.
Ik heb je boek ooit gelezen. Ik informeer regelmatig bij Lotte of Linda hoe het gaat. Ik blijf hopen voor jullie dat het goed komt.
Moeder van Mathijs
Lieve Bjorn en Lisa,
War heb je dat mooi geschreven.
Ik hoop dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden.
Afschuwelijke rot ziekte!!
Heel heel veel sterkte en kracht lieve Lisa.
Liefs
Chantal
Prachtig geschreven en we denken dagelijks aan jullie! Respect hoe jullie (vooral Lisa) deze blog bijhoudt. Heel veel sterkte!
Liefs Hennie Madelein en Ellen xxx
Lieve Lisa en Bjorn,
Dit is nu net waar we het hier op onze praktijk over hadden. Bjorn krijgt ook een lading ellende over hem heen, en dat terwijl Lisa aan het vechten is om haar gezondheid weer terug te krijgen! Wij hier (suzanne, monique petra) kunnen het nog steeds niet geloven! Hopen met z’n allen dat jullie hier weer helemaal gezond en al uit komen. Heel veel liefs en sterkte van ons allen. Geef Lisa van ons een hele dikke knuffel!! Groetjes Monique, Petra en Suzanne.
Björn jij kent mij niet maar Lisa wel. Wat heb je het mooi geschreven. En inderdaad voel je als lezer de liefde voor haar en dat is wederzijds . Ik hoop alleen maar dat het een beetje steunt dat zo vele met jullie meeleven en zeker met Lisa die dit weer moet meemaken. Zoals ook Frans, José, Juliette en Paul.
Een dikke knuffel en ook ik denk dagelijks aan jullie.
Heel veel sterkte gewenst.
Yvonne Bloemzaad
Tranen rollen over mijn wangen bij het lezen van deze blog. Wat verschrikkelijk is het toch wat jullie moeten doormaken. Ik denk aan jullie. Laat de liefde overwinnen ?